back home!

Hallo allemaal,

Hier mijn laatste verhaal, zoals beloofd. Ik heb het verhaal over afscheid op stage een beetje uitgebreid en foto's erbij gezet. Ook bij mijn vorige verhaal van de reis staan nu foto's.
De afgelopen weken waren meteen erg druk vandaar dat ik eerder niet echt tijd had om wat te schrijven. Misschien ook wel om dat ik het niet echt wilde, mijn laatste verhaal betekent écht het einde van mijn grote Afrika avontuur en weet niet of ik het wel zo leuk vind om het ook echt af te sluiten.

In de laatste dagen PE hebben Denise en ik nog van alles gedaan. We hebben onze oude kleren afgegeven in de township, afscheid genomen van Denises dansgroep, souvenirs gekocht op het marktje en wat kleren gekocht die mee naar Nederland mochten.
Op de grote dag zelf zijn we nog even naar de zee geweest en hebben we (in onze dikke spijkerbroeken) nog eventjes mogen genieten van het heerlijke zonnetje. Daarna was het tijd om afscheid te nemen, eerst van mijn kamertje, toen van het huis en tot slot van mijn huisgenoten. Dit waren alleen Patrick, Lotte en haar vriend, de rest was reizen of al thuis. Yvonne (van stage) is met Denise en mij naar het vliegveld gegaan. Nadat we ingecheckt waren hebben we nog even wat gedronken en toen moesten we ook van haar afscheid nemen.
Ik heb ongelofelijk veel geluk gehad met mijn vlucht terug naar Nederland. Ik heb geen enkele minuut vertraging gehad, terwijl de dagen ervoor geen één vliegtuig vloog vanwege het slechte weer. Donderdag rond 11 uur kwamen we aan op Dusseldorf. Toen het vliegtuig landde kreeg ik al kriebels in mijn buik. Wat is dat spannend zeg! Nadat we onze koffers hadden opgehaald moesten we door een grote schuifdeur en daar achter zouden onze families ons op staan wachten. We liepen naast elkaar en hadden allebei een Afrikaans vlaggetje aan onze tassen. Toen de deur openging zag ik meteen Hilde’s gezicht en daarna zag ik ook papa, mama en mathijs. Ik vloog met mijn bagage op ze af en had nog net mijn tranen in kunnen houden tot ik de eerste knuffel kreeg. Wat was dat fijn zeg! Nadat we uitgeknuffeld waren zijn we met z’n allen naar de auto’s gelopen. Gelukkig hadden papa en mama mijn winterjas meegenomen naar het vliegveld dus had ik het niet super koud. Daar moest ik afscheid nemen van Denise. Natuurlijk niet voor altijd, want we zullen zeker contact houden, maar toch was het wel even raar. 4,5 maand lang zag ik haar elke dag, de hele dag. En nu ineens woon ik weer met mijn familie en zij met de hare.
Toen we naar huis reden keek ik uit het raam en dacht ik gadverdamme wat hebben we ook een lelijk, plat, koud land eigenlijk.
We reden de straat in en daar zag ik meteen 3 spandoeken met spreuken als ‘welkom thuis’ en ‘afrikaantje leef je nog? Ik wilde meteen met een sprintje naar nr. 26 maar mama zei dat we eerst maar eens even naar binnen gingen. Ik stond net op mijn gemak rond te kijken in ons huis (waar alles ineens anders stond) toen de bijkeukendeur openvloog en er een hoop gillende meiden uit kwamen ‘SURPRISE!!!’ Mijn mond zakte letterlijk op mijn knieën en mijn traantjes prikkelde alweer achter mijn ogen. Al mijn vriendinnetjes waren er en dat geeft echt een ongelofelijk fijn en warm gevoel. Na 20 knuffels kreeg ik een zeer charmante taart en een heleboel lieve cadeautjes. We hebben even gefeest met z’n allen maar ik merkte al wel dat ik toch nog niet voor 100% in Veghel was. Ik zat met mijn gedachten meer in Afrika als hier.

De opvolgende dagen had ik mezelf bomvol gepland. Eerst kerst, toen twee verjaardagen, vervolgens meteen oud en nieuw en ondertussen nog overal bezoekjes, uitstapjes, afspraakjes en als ik even twee minuten niks te doen had ging ik foto’s uitzoeken. Ik praatte het liefst de hele dag over Afrika en als ik twee seconde niks te vertellen had liet ik foto’s zien. Overal kwam ik weer ‘voor het eerst’ en was het weer helemaal gezellig. Bij de Gouden Leeuw heb ik weer heerlijk zitten ouwehoeren, sporten bij Rob van Dijk was helemaal gezellig, enzovoorts. Na een tijdje, vooral toen de kerstvakantie was afgelopen, ging iedereen weer aan de slag met zijn gewone leventje. School, stage, werk, iedereen lijkt ’t druk te hebben. Toen moest ik toch wel even slikken hoor. Voor mij werd het tijd om weer in het Nederlandse leventje te stappen en dat viel nog niet zo mee. Praktische dingen die ik af en toe verkeerd doe, zoals Engels praten in openbare ruimtes, spookrijden op de weg (en met mijn hand in de deur slaan als ik wil schakelen haha) en in de supermarkt stond ik te wachten tot de caissière mijn spullen inpakte (toen schaamde ik me wel echt kapot!)

Maar dit zijn maar kleine leuke voorbeeldjes waarmee ik wel kan lachen, het grote verschil zit ‘m echt in de manier van leven van de mensen. Ik kan me (nu nog steeds) mateloos irriteren aan de haast van mensen hier, de ongeduldigheid, maar het ergste vind ik nog wel de norsheid en afstandelijkheid tegen onbekenden, op straat en in de supermarkt. Af en toe zie ik hoe mensen bezig zijn en zou ik ze t liefst allemaal een enkele ticket Afrika geven. Dan probeer ik me er maar bij neer te leggen dat ik blij moet zijn dat ik zelf de mogelijkheid heb gehad om te leren over een andere cultuur, en dat dit voor mijn eigen leven een grote verrijking heeft betekend. En hoe langer ik nu in Nederland ben, hoe meer positieve dingen ik weer zie. Ik kan ’s avonds nog lekker op mijn fietsje door heel Veghel crossen, je kunt je auto overal parkeren zonder bang te zijn dat je wielen of radio worden gejat en ik heb genoten van de héérlijke kroketjes.

Als ik terug kijk op mijn trip heb ik echt een top tijd gehad. Van te voren had ik af en toe mijn twijfels en wist ik niet of dit wel echt mijn ding was. Nu zou ik het zo weer doen en ik raad het ook echt iedereen aan. Ik wil jullie echt ontzettend bedanken voor het lezen van mijn verhalen. Nu ik terug ben hoor ik dat er nog veel meer mensen mijn verslagen hebben gelezen maar geen berichtjes hebben geplaatst. Ik wil niet gaan lopen slijmen maar ik wil wel dat jullie weten dat het mij echt ontzettend heeft geholpen dat ik wist dat er zoveel mensen vanuit hier met mij meeleven. Mede dankzij jullie heb ik me daar nog geen minuut alleen gevoelt en daar ben ik jullie écht heel dankbaar voor!!
Tot slot wil ik nog even zeggen dat een wijs buurmeisje mij ooit heeft verteld dat als je één keer gaat reizen je de smaak te pakken heb en meer wilt zien.. en ik moet haar gelijk geven.
Want een ding is zeker.. ik ben nog lang niet uitgereisd!





May the African sun always shine on you
May the rhythm of it’s drums beat deep in your heart
May the vision of it’s glory fill you with joy
And may the memory of Africa be with you always..