einde komt dichterbij..

Deze week heb ik het kort gehouden haha ik durf jullie niet weer zulke lappen tekst voor te schuiven;) Mijn verhaal staat een beetje in het teken van afscheid nemen.

Maandag op stage hoorde we dat a.s woensdag het 20 jarig bestaan van Erica House zou zijn. Dit werd ons even medegedeeld, maar het zag er verder niet naar uit dat het ook echt gevierd ging worden. Maar wij wilde dit natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan! Bovendien zijn de oudere kinderen nu allemaal school aan het afronden, en gaan ze daarna voor een dikke maand naar huis. Deze kids zien we dus niet meer voordat wij terug naar Nederland gaan. Onze stage duurt nog maar 2 weekjes, 10 december zijn we klaar. Daarom leek het ons wel leuk om van deze feestdag ook meteen ons afscheidsfeest te maken. We kwamen op het idee om een ‘bonte middag’ te organiseren. Alle kinderen de kleuters, maar ook de jongeren (12 t/m 18) konden zich inschrijven om een act te doen. We dachten eerst dat echt niemand dat zou doen of durven, maar alle kinderen waren mega enthousiast. Uiteindelijk hadden we dus 23 acts, voornamelijk raps, dans en zang.
Ondanks we maar twee dagen hadden om alles te organiseren waren we woensdag middag toch best goed voorbereid.
Na 1,5 uur vertraging konden we woensdag uiteindelijk om half 4 beginnen.Ondanks dat het allemaal lekker Afrikaans ging was het reuze gezellig en vonden de kinders het hartstikke leuk. De kleuters hebben in de maneschijn gezongen en gedanst, en toch zeker de helft van de jongeren hebben ook echt hun act opgevoerd. Aan het einde hadden we voor alle kinderen snoep, chips en drinken en hadden we een soort van ‘disco’. Om 18.00 uur moesten we stoppen en zijn we naar huis gegaan.

Donderdag zijn Marije, Lotte, Denise en ik naar E.P Children’s home gegaan, het kindertehuis waar onze lieve S. is geplaatst (zie verhaal 16). Het is een mega groot terrein waar verschillende huizen op staan. Alle huizen hebben een eigen tuin met klimrek en alles er op en eraan. Daardoor lijkt het helemaal geen instelling, meer een klein dorpje. In ieder huis wonen 12 kinderen, jongens of meisjes, op leeftijd ingedeeld. We mochten een kijkje nemen in de huizen en dat zag er echt héél goed uit. De kinderen hebben een paar vaste begeleiders, die dus echt als ‘moederfiguur’ kunnen worden gezien. Deze wonen ook in een apart huisje aan het grote huis. Sommige kinderen hebben eigen kamertjes, andere slapen met 3 of 4e. Veel beter dan die eindeloze rijen stapelbedden in Erica House! Deze kids hebben echt hun eigen plekje met hun eigen spulletjes. Daarnaast hangt er ook in elk huisje een heerlijk ‘thuis’ sfeertje. Elk huis is anders want het is precies zoals de kinderen het graag willen. Er hangen kleurplaten aan de muren, er is een computer, televisie en het huis is echt opgedeeld in een woonkamertje, keukentje enzovoorts. Het is natuurlijk ook logisch dat dit er beter uit ziet dan Erica House, want Erica House is een tijdelijke crisisopvang die aan zoveel mogelijk kinderen onderdak moet bieden. E.P children’s home is gewoon een particuliere instelling waar kinderen echt tot hun achttiende wonen. Het is hun thuis, en zo zag het er ook écht uit.
We gingen het huisje van de kleine kinderen binnen. Daar zagen we een groepje peuters op de grond zitten. Al snel zag ik ’t kopje van onze lieve S ertussen. We riepen haar naam, ze keek op en ze bleef ons echt minuten lang aanstaren. Ze herkende ons meteen, maar was niet blij, niet verdrietig, niet boos, niks. Ze zat alleen maar te kijken. Alle andere peuters en kleuters vonden t natuurlijk geweldig dat er iemand was dus die begroetten ons en spoorde S aan om ook iets te doen. Maar die bleef totaal overdonderd voor zich uit kijken. Wij schrokken ons echt dood en we dachten wat is er in hemelsnaam met de drukke, gekke, impulsieve, hyperactieve S gebeurd!? Ik vroeg aan de begeleidster van het huis hoe S is en ze vertelde me dat ze normaal heel anders doet. Ze was heel snel gewent in de groep, de andere kinderen reageren heel goed op haar en ze was heel ‘extravert, active, happy, and somethimes a bit crazy’. Dit deed me echt super goed om te horen natuurlijk. We namen de kids mee naar buiten en langzaam aan begon S. er meer aan te wennen. Ze begon haar rare streken weer te vertonen, rende rond van hop naar her, draaide rondjes tot ze van duizeligheid op de grond viel, had een zak over haar hoofd getrokken en bonkte zo met haar hoofd van klimrek naar klimrek. Marije, Lotte, Denise en ik dachten precies t zelfde;.. Daar is onze S weer!
Na de rondleiding en het zien van S die het zo goed heeft daar zijn we echt met een goed gevoel vertrokken. Nu heeft ze zekerheid tot ze 18 is, een vaste woongroep, vaste begeleider, ze gaat naar school en als ze groot is leren ze haar hoe ze zelfstandig kan leven. Ze kunnen haar zelfs de mogelijkheid aanbieden om daar een studie te doen zodat ze zelf geld kan gaan verdienen later en een eigen bestaan op kan bouwen. Ik ben echt super blij dat we zijn gaan kijken bij haar en hoop ook echt dat er in de toekomst meer van de kindjes van Erica House naar deze instelling worden gebracht!

Ook in huize sharwood is er weer het een en ander veranderd. zaterdag ochtend hebben Denise en ik Lotte mee helpen verhuizen. Ze gaat de laatste 2 weekjes in een gastgezin wonen. Dat was voor ons drieën wel even een heel gek momentje. Ik zal haar natuurlijk nog wel iedere dag op stage zien maar het is toch gek dat ze nu niet meer bij ons woont. Ik heb haar gastouders ontmoet en haar kamertje gezien en het zag er allemaal heel erg leuk en gezellig uit. Denise en ik hebben haar met een gerust hart achter durven laten:)
Wat wel heel gek was trouwens, dit was de eerste keer in maanden dat ik in een echt ‘huis’ stond. Waar mensen koffie dronken en de krant zaten te lezen, waar het stil en opgeruimd was, met foto’s aan de muren en kleedjes op de tafels. Echt héél gek haha!
Zondag is Frank (de Duitser) vertrokken. Hij gaat een maand reizen, via de wildcoast naar Kaapstad. Dus ook van hem moesten we afscheid nemen. Heel jammer, hij was ondanks ie maar zo kort bij ons woonde echt een gezellige factor! We noemde hem ‘de opa’ haha want aangezien Fingers met zn 28j de Daddy van ’t stel was .. moest Frank 38j dan wel de opa zijn;)!
En maandag moeten we afscheid nemen van Black Patrick, Jong su en PJ.. (die trouwens BJ heet heb ik ontdekt haha). Ze gaan in een ander studentenhuis wonen bij ons in de buurt, waar de huur goedkoper is. Hier woont Bro (die ene maffe koreaan) ook. Gelukkig is het dichtbij ons huis en hebben ze beloofd dat ze héél vaak langskomen want we vinden ’t écht niet vet dat ze gaan vertrekken!
Sharwood wordt echt mega leeg.. Alleen Annet, Yvon, Patrick, Denise en ik zijn nog over.
Deze dingetjes doen je echt beseffen dat het einde eraan begint te komen. Denise en ik moeten nog twee weekjes stage lopen, dan gaan we 10 dagen reizen en dan alweer naar huis.
Iedereen in huis begint te beseffen dat de momenten dat we lekker met elkaar op de bank hangen, lol hebben om niks, samen koken, dvd’tjes kijken, in de tuin liggen of partyen steeds minder beginnen te worden. Dat is voor ons allemaal wel even slikken.. Het besef dat t allemaal af begint te lopen is écht niet leuk. De eerste twee weken dat ik hier was kon ik af en toe wel huilen als ik iemand van ’t thuisfront aan de telefoon had of foto’s zat te kijken.. Nu heb ik hier nog 2 weken en moet ik huilen omdat ik dit niet achter me wil laten!
De gedachte dat ik dadelijk binnen een paar weken weer helemaal opgezogen ben in het Nederlandse patroon van leven met de minuut, volle dagen plannen, doelen stellen, doorwerken en álles inplannen is bijna beangstigend haha. Ik wil dit impulsieve leventje aanhouden! Lekker leven met de dag, doen wat in me op komt, krijg ik ’t vandaag niet gedaan dan komt ’t morgen wel. Zo niet, dan overmorgen haha!
Nee even serieus, het is lastig te omschrijven, maar doordat ik nu zoveel afscheid moet nemen besef ik gewoon dat mijn tijd hier er bijna opzit en dat is heel jammer. Ik besef hierdoor dat de manier waarop ik nu leef in Nederland echt onmogelijk is door ’t gigantische cultuurverschil en dat zal héél erg wennen zijn om straks weer om te gooien. Alleen al ’t idee dat dichte schoenen aanmoet in plaats van mijn slippertjes, dat we om half 6 eten en dat ik ’s ochtends weer moet racen voor die stomme bus! Bleh!) Gelukkig heb ik heeele lieve mensen in NL die erg blij zijn als ik thuis kom en dat maakt ’t voor mij ook écht leuk om naar huis te gaan. Als ik er zo aan denk dat ik weer kan stappen met m’n vriendinnen, ouwehoeren met iedereen, verrekken met mathijs, ’t groene krukje voor papa’s grote stoel kan schuiven, rond kan fietsen, kroketten eten en in mijn eigen bed kan slapen heb ik ook mega veel zin om terug te gaan. Ik kan niet wachten om jullie te bombarderen met 2000 foto’s, verhalen, filmpjes enzovoorts!

-xxx-