DE REIS

Kort voorstukje:
Hallo lieve lezertjes. Ik heb een héérlijke reis gemaakt en wilde jullie graag vast een verhaaltje geven voordat ik thuis ben. Ik heb een reisdagboekje bijgehouden en alles overgetypt, vandaar dat ie nu al op mijn site staat.
Ik heb het in mijn laatste dagen in PE echt mega druk gehad, vandaar dat ik geen tijd meer had om het afscheid op stage nog te typen. Dit volgt als ik in NL ben. Het is nu 22.00 uur, morgen ga ik terug vliegen, ik vind het SUPER spannend, maar ik heb er ook SUPER veel zin in!

DE REIS

10-12-’09

Om half 10 zijn we vanuit PE vertrokken naar Chintsa. We hadden de nieuwe auto volgepropt met kleren, eten en niet te vergeten mijn insectenspray. De eerste twee uur heb ik gereden. We gingen over de snelweg N2 richting Grahamstown. Deze route was echt super mooi. De snelweg was meestal één baan en soms twee. We reden kriskras door de bergen, door de mooie natuur. Er zaten aapjes langs de weg en schilpadjes staken over (weten zeker niet dat ze schildpadden zijn;)) Eens in de zoveel tijd kom je een keer een andere auto tegen. En af en toe, terwijl je daar rijdt in de middle of nowhere, loopt er ineens een vrouwtje langs de snelweg met een grote pot of schaal op haar hoofd. Ik vraag me dan echt af waar die vandaan komen want er zijn echt geen huizen in die afgelegen gebieden.
Na twee uur rijden zijn Denise en ik geruild, en zo doende heb ik nu even tijd om wat op te schrijven. Ik hoop dit gedurende mijn reis te kunnen blijven doen, want als ik alles naderhand nog moet schrijven vergeet ik de helft en weet ik geen leuke details meer. Nu zit ik net te schrijven roept Denise: “Kijk dáár!’ reden we langs een dorpje (lees; 20 hutjes bij elkaar), staan er aan de kant van de weg mennekes, naakt met alleen een rokje aan. Helemaal wit geverfd met strepen en spikkels op hun gezicht en een speer in hun hand haha! Die zag ik ooit eerder op een kaart en heb ik toen naar een paar van jullie gestuurd haha, die zullen wel weten wat ik bedoel;) K heb er foto’s van gemaakt!

11-12

Chintsa was erg mooi. We sliepen in een grote backpackers, aan zee. Aangezien het echt mega warm was zijn we na het inchecken meteen naar de zee gelopen. Hier hebben we heerlijk gezwommen, het water was echt super blauw, mooie stranden en een prachtige natuur; echt een paradijsje! Denise en ik waren erg moe en we zijn allebei in slaap gevallen op het strand. Ik werd wakker met honger dus zijn we gaan douchen en daarna lekker uit eten geweest in het stadje. Daar heb ik een heerlijke burger met friet op, aangezien de rest van de week veel rijst zal zijn was dit lekker smullen! ’s Avonds heb ik nog even van de prachtige sterrenhemel genoten en toen ben ik mijn bedje ingekropen. Ik was wel een beetje schijterig want er vlogen overal grote kakkerlakken (ja die kunnen vliegen!) en nog andere enge beesten. Gelukkig bleven ze allemaal netjes buiten en durfde ik mijn oogjes wel te sluiten.
Nu zijn we alweer een uurtje aan het rijden, richting Mdumbi. Het is zò mooi hier. we rijden dwars door de natuur, mooie groene bergen en bossen en de lucht is super blauw, geen enkel wolkje te bekennen. Soms zien we langs de weg een groepje hutjes bij elkaar waar mensen buiten hun groenten en rijst aan het verbouwen zijn. Aan elk huisje zit een grote watertank waarmee ze het regenwater opvangen om te drinken en zich te wassen. Langs de weg staan de geiten en de schaapjes gras te eten. Ik heb echt zin om die mensen te leren kennen en volgens hun levenswijze te leven.

12-12
Mdumbi was fantastisch! We sliepen in een traditionele ‘mud hut’. Dit zijn ronde hutjes met een rietendakje. De muren zijn gemaakt van modder. Het was wel lang rijden over een ‘verharde’ weg, vol met gaten. Écht grote gaten waardoor je van links naar rechts slingerde over de weg om ze te ontwijken. Daarna moesten we nog 25 km off road. We waren een van de weinige auto’s daar. Overal lagen koeken en geiten lekker op de weg te chillen, die na lang toeteren rustig overeind kwamen en 2 meter verderop weer neer plofte. Als we langs een dorpje reden kwamen de kinderen al van verre hun hutjes uitgerend, naar de weg toe. Ze riepen allemaal; Sweet! Sweet! En dat is dan ook het enige Engels wat ze kennen haha.
In Mdumbi aangekomen hebben Denise en ik een heerlijke wandeling gemaakt. We liepen de berg af richting het strand, toen via het strand om de berg heen om vervolgens aan de andere kant van de berg, via het dorp weer omhoog te klauteren richting de backpackers. In het dorp waren alle mensen super vriendelijk. Kindjes wilde allemaal op de foto en vrouwen kwamen naar buiten gelopen om gedag te zeggen. Na de wandeling gingen we poolen in de ‘community room’ (een grotere hut). Om 18.30 was het tijd om te gaan eten. We hadden ’t grote geluk om deel te nemen aan het ‘seafood menu’. Terwijl er buiten een vuurtje werd gemaakt om het eten te bereiden raakte ik aan de praat met een medewerker daar. Hij is net zou oud als ik en woont zijn hele leven al in het dorp. Hij organiseert uitjes in de omgeving, en vroeg of Denise en ik morgen ochtend mee naar de grotten wilde. Dat wilde we wel! Toen het eten klaar was kregen we heerlijke verse scampi’s, oesters, tonijn taartjes en een witvis, allemaal diezelfde dag nog gevangen in de zee! Ook was er rijst, brood en salade. Jammie!
’s avonds was Denise in onze hut en liep ik een rondje over het terrein. Ik raakte aan de praat met een medwerker die bezig was met het maken van een groot vuur. Hij vertelde dat er vanavond een band kwam spelen. Ook die ene jongen van het uitstapje en zijn maatje was erbij, en nog 4 andere Afrikaanse jongens uit Cape Town. We hebben echt heel gezellig zitten kletsen bij het vuur terwijl het bandje muziek maakte. Rond een uur of 10 kwam Denise er bij zitten en een half uurtje later zijn we gaan slapen, de tocht zou morgen ochtend om 8.00 uur al beginnen.
De volgende ochtend zaten we keurig netjes om 7.30 klaar voor een ontbijt, bleek dat pas om 8.00 uur te beginnen. Gelukkig konden we wel vast yoghurt met musli krijgen want ik zou het echt niet overleven om te hiken met een lege maag. We vertrokken met het maatje van die gast die ik ontmoette (denk dat ie een jaar of 17 was) en nog 2 andere kinderen, eentje van 7 en eentje van 11. We gingen eerst de berg af, richting het strand. Daar moesten we echt een heel eind lopen, ik snapte echt niet hoe dat kind dat volhield haha. De zon was al aardig warm en door dat mulle zant was ’t behoorlijk zwaar. Daarna moesten we met de ‘Ferry’ de rivier oversteken. Toen we daar aankwamen lachte ik me suf, het was gewoon een roeiboot met een knakker erin haha. Onze gids floot een paar keer met z’n tanden, komt dat menneke zn huis uit gesjokt, stapt ie in zn bootje en peddelt ie naar ons haha. Toen moest ik ook nog eerst een stuk door t water lopen omdat die boot niet tot het strand kon komen dus hup schoenen en sokken uit en daar gingen we dan haha. Hij heeft ons veilig, zonder bijna dood ervaringen, naar de overkant gebracht. Vervolgens liepen we weer een heel stuk berg op en berg af, het was niet echt een pad dus we moesten de takken goed tegenhouden. Het was er echt stijl en af en toe leek het meer een klimtocht dan een wandeltocht. Na 2,5 uur lopen kwamen we bij de rotsen aan. Het was super donker daar. De gids vertelde dat er mensen waren die zich daar verstopten in de tijd van de apartheid, echt heftig! Toen we een kijkje hadden genomen in de rotsen wilde de gids gaan ‘cliff jumpen’. Moesten we die rotsen op klauteren, super glad en echt vet hoog. Een normaal mens zou het echt niet in z’n hoofd halen om daar op te gaan klimmen zonde touw of niks maar die vent deed het rustig op z’n blote voetjes. Dat jongetje van 7 was echt veel te klein en moest ik de halve tijd optillen en dan klom die gids op de rots en pakte die m aan. Echt als ik er op terug kijk leek ik wel gek haha maar t was wel echt super mooi en heel erg leuk.
Om één uur kwamen we terug en konden we nog mooi even douchen. Toen zag ik dat ik toch wel flink verbrand was in mijn gezicht en op mijn schouders. We hadden al een aantal gemiste oproepen van Louis. Hij was op ons aan het wachten in Port st. Johns. Snel hebben we onze spullen gepakt en afscheid genomen en toen zijn we vertrokken.

13-12 - ?
De route naar Port st Johns was wederom snel gevonden en héél erg mooi. Om 17.00 waren we bij de backpackers.. en het regende! Louis stond ons daar al op te wachten, echt een hele aardige en spontane vent.
Nadat we in het stadje hadden gepind en boodschappen gedaan reden we met onze auto naar z’n verblijfplaats. Hij vertelde dat er in het dorp ongeveer 500 mensen wonen, 220 kinderen. Er is geen elektriciteit en geen stromend water. Louis heeft zelf een heel klein beetje solar elektriciteit en een batterij zodat hij zijn telefoon kan opladen en die kleine dingetjes. Verder heeft hij een opslagtank voor regenwater zodat hij binnen een kraantje heeft en buiten kan douchen. Als je buiten over een houten balk de rivier oversteekt kwam je bij het pis&kak hok (ja veel mooiers kan ik er niet van maken haha) dit was gewoon een gat in de grond met een hokje eromheen.
In de hut is een keukentje met twee gaspitjes, tafel met stoelen en een relaxte hangbank. Ook is er een wastafeltje en een opbergkast waar eten ligt. Een houten balk met uitgesneden treden dient als trap. Iedereen slaapt met dekens, matjes en matrassen op vlonders.
In de tuin is een moestuintje en nog een ander hutje met een rieten dakje. Daar sliep een stelletje uit Amerika die ook bij Louis verbleven. Louis sliep met ons en zijn vriendin in zijn huis, en had ook een Israelier te gast, Daniël.
Toen we daar aankwamen was het al mega donker en laat. Het was bewolkt omdat het zo had geregend, dus er waren geen sterren. Daardoor zagen we buiten echt he-le-maal niks. Je kon echt nog geen meter vooruit kijken, heel raar. Binnen was het erg gezellig, ze zaten met zijn allen kaartspelletjes te doen bij kaarslicht. Daniël was aan het koken en gelukkig had ie ook wat voor ons, want ik rammelde! We kregen een bonenprutje en rosti’s.
Louis vertelde dat ze allemaal rond een uur of 9 naar bed gaan, omdat het dan toch donker is en je niks meer ziet. Om 5 uur ’s ochtends is de zon op en dan staan ze dus ook op. Ik vond het een prima plan om om 9 uur te gaan slapen maar of ik er ook om 5 uur uit zocht te komen was nog de vraag haha.

14-12
Om 7.30 werd ik wakker. Denise lag nog te slapen en ik was inmiddels erg benieuwd hoe het er buiten allemaal uit zag (dat had ik dus namelijk nog niet kunnen zien omdat het zo donker was) Ik sjokte in mijn pyjama naar buiten waar ik Louis aan trof, die al de hele ochtend aan het werk was. Hij was net toe aan pauze en had thee gezet. We gingen buiten op een rotsje zitten met een prachtig uitzicht en hebben super gezellig gekletst. Ik vind het zo bijzonder dat hij zijn hele ‘stadse leventje’ opzij heeft geschoven om hier te kunnen wonen met de mensen uit het dorp. Ik stelde hem wel 100 vragen en gelukkig vond hij het zelf maar al te leuk om mij een uitgebreid antwoord te geven. We zaten daar al een poos te kletsen toen Denise eraan kwam, die had inmiddels ook de omgeving verkent.
Daarna was het tijd voor een ontbijt, Louis had een eigen creatie met ei, brood en mayonaise in één pan. Ik vond het prima te eten!
Rond een uur of 11 vroegen Megan en Peter (de Amerikanen) of we zin hadden om mee te gaan hiken naar de Magwa Falls. Dit zijn hele grote mooie watervallen, heel dicht bij Louis huis. Het was droog en het zonnetje scheen dus hier hadden we wel zin in! Nadat de tassen waren gepakt (we zouden daar ook lunchen), gingen we eerst langs Sam. Dat is een rastafarian die daar woont, en ons zou begeleiden tijdens de tocht. Het was een hele mooie hike en de watervallen waren super mooi. Toen we honger kregen gingen we takken zoeken om een vuurtje te maken. Megan had brooddeeg gemaakt (of hoe noem je dat? Ik bedoel ongebakken brood haha) daarna ging iedereen een eigen tak zoeken en met een mesje de schors eraf schrapen. Inmiddels had Peter het vuur aangekregen en legde Megan uit hoe je met je handen dat deeg om je stok heen kon doen. Dat moesten we dan boven ’t vuur houden en zo kregen we zelf gebakken broodjes. Ik voelde me net een patvinder van de scouting haha! fantastisch! Daarna deed ik t zelfde met een maïskolf, heerlijk.
Vervolgens wilde we de rivier oversteken maar door de vele regen was het water te diep en konden we er niet overheen. Toen liepen we achter Sam aan naar een of ander wankel bruggetje over de rivier. Echt zo’n touwbrug uit een tekenfilm die aan drie draadjes hangt haha. Hij ging voorop en ik besloot eerst maar eens te wachten tot hij aan de overkant was. Hij kwam alleen niet verder dan de helft en toen kreeg ie ook wel in de gaten dat het niet een heel goed idee was. Daarna besloten we met z’n allen terug te lopen.
Bij Louis aangekomen wilde ik graag douchen, nou dat was me ook een hele ervaring op zich. Trixy (zijn vriendin) liep met me mee om het uit te leggen. Ze had een bakje met brandspul en terpentine, dat stak ze in brand en schoof ze onderaan een grote pijp. Dat zou die pijp dan verwarmen en dan moest ik in mijn hokje ’t kraantje van de tank opendraaien zodat het water door die pijp zou stromen, verwarmt zou worden en dan door mijn douchekop eruit kwam. Als het te heet was moest ik het kraantje verder opendraaien en als het te koud was had ik pech haha. Nou uit mn dochekop kwamen 3 stralen die zo heet waren dat ik er écht niet onder kon blijven staan haha. Ik had het dus al snel gezien en besloot me de dag erna wel in de rivier te wassen ofzo.
Daarna moest ik mijn kleren wassen, dat was me ook een hele ervaring. De vrouwen uit het dorp wassen hun kleren in de rivier, maar door de zeep gaan daardoor veel vissen en planten dood. Dus Louis heeft een ‘wasmachine’ gemaakt. Dit is een ton met een deksel en een ijzeren stang eraan. Met een emmer haalde ik water uit de rivier, dit deed ik in de ton. Toen kreeg ik een blok zeep wat ik met een kaasrasper moest rasperen en daarna de deksel op de ton doen. Vervolgens moest ik als een dolle aan die ijzeren stang draaien om mijn ‘wasmachine’ op gang te krijgen. Ik heb me echt suf staan lachen en het heeft dan ook wat prachtige kiekjes opgeleverd haha.
’s avonds hebben we lekker gerelaxt, een ander prutje gegeten en weer op tijd naar bed.

15-12
Om 7.00 uur werd ik wakker van een zingende Israëlier die aan ’t opruimen was. toen ik zag dat het al 7 uur was kwam ik snel mijn bed uit, de rest was al 2 uur op. Toen ik ging omkleden en wassen kwam ik tot de ontdekking dat ik allemaal blaartjes met vocht op mijn neus had van het verbranden. Ik kon er natuurlijk niet vanaf blijven en heb alles open zitten krabben.
Al vroeg gingen we ontbijten. Roerei met tomaat, uit, paprika, peper, prei en witte bonen in tomatensaus. Na het eten zijn Denise en ik met Trixy en Louis een dagje weg geweest. Trixy had een volle mand met picknick spullen. We zouden eigenlijk met Louis landrover gaan, maar die had het begeven. Dat was wel jammer anders had ik lekker in een bakkie kunnen zitten (zo’n laadklep, waar al die afrikanen altijd inzitten). Louis vertouwde erop dat onze auto ’t ook wel aankon, dus gingen we met onze hippe Chico. We reden langs een gigantische thee plantage van kilometers lang. Er naast stonden huisjes waar de mensen woonden. Overal liepen afrikanen met grote zakken op hun rug de thee blaadjes te plukken. Louis vertelde dat ze zo de hele dag, in zon en regen staan te plukken, voor 40 rand(!) per dag. 4 euro! Ongelofelijk.
Na een tijd rijden parkeerden we de auto bij een mooie waterval. We stonden boven en moesten nog naar beneden maar er wasniet echt een pad. Sterker nog, ’t was net een jungle. Louis ging voorop, toen ik, Denise en Trixy kwam als laatst. Met het grootste gemak klauterde Louis naar beneden terwijl de ‘city girls’ schijterig achter ‘m aan gingen. Ik scheet m voor elke ‘zoem’ die ik hoorde en Denise gleed uit en viel met haar voet nogal ongelukkig op een steen. Uiteindelijk waren we bij de waterval, trok ik mijn bikini tevoorschijn en konden we lekker zwemmen. Louis en Trixy waren er al snel uit, die vonden ’t veel te koud. Voor ons was ’t water ‘normaal’ en dus (nadat Louis ons 5x had verzekerd dat er écht geen krokodillen zitten) hebben Denise en ik heerlijk gezwommen. Ook hadden we meteen onze haren gewassen. Nadat we opgedroogd waren reden we wat rond door de dorpjes, we wilden picknicken op ’t strand maar het weer sloeg om en het werd bewolkt en ’t waaide flink. We besloten onze sandwich en lychees in de auto op te eten. Op onze weg terug naar Louis place hadden hij en Trixy zin gekregen in wat comfort en een lekker koud pilsje. Maar aangezien er in dat gebied echt geen restaurant of café ofzo zit, viel dat nog niet mee. Toen zagen we een mega groot luxe verblijf voor toeristen, een complex met huisjes, zwembad, sportvelden, restaurant en café. Daar moechten we natuurlijk niet zomaar naar binnen. Louis kwam met een of ander lulverhaal bij de bewaking dat hij een trouwfeest wilde organiseren voor familie en dat dat misschien wel in hun resort was. Dus die bewaker liet ons erdoor en lichte de receptie in. Dat vrouwtje van de receptie werd meteen mega enthousiast en nam Louis bij de arm voor een rondleiding. Wij zaten ondertussen heerlijk aan een pilsje haha, wat heb ik gelachen zeg!
Na de middag zijn we terug naar huis gereden, ik was kapot en heb even lekker liggen slapen. Ik werd wakker van een heerlijke etensgeur, Peter en Megan hadden gekookt. Na het eten kwamen er drie jongens uit het dorp. Ze hadden twee gitaren bij en één jongetje gebruikte de trommel van Louis. Ze maakte echt super goede muziek en konden ook goed zingen. Ze waren echt pas 14 ofzo en dat ventje met die trommel 10. Maar hun muziek was echt onvoorstelbaar goed, ik was echt verbijsterd! Later kwamen Megan en Peter nog met een heerlijk toetje; fried pancake met appel en suiker. Jammie!
Rond een uurtje of 9 was ik alweer doodmoe en dook ik mijn nestje in.

16-12
Om 6.40 werd ik wakker. Helaas was dit de laatste ochtend, als ik langer was gebleven had ik het misschien nog voor elkaar gekregen om om 5u op te staan. We hebben met Louis de route uitgestippeld hoe we het beste naar Sani Lodge backpackers konden rijden. Dit is de backpackers net voor de Sani Pass (Grens van Lesotho)
Na een ontbijt van een soort warme, vliesjes achtige pap (ik heb tot tien geteld, mijn neus dichtgehouden en héél vlug alles doorgeslikt) heb ik nog even heerlijk zitten chillen op het uitzichtspunt en wat foto’s gemaakt. Die plek daar is echt ongelofelijk. Het is moeilijk te beschrijven maar er hangt daar zo’n vredige, indrukwekkende, spirituele sfeer, echt prachtig. Louis heeft ook verteld dat er pas sinds 7 jaar een onverharde weg richting het dorp loopt. Eerder had deze bevolking nooit contact met mensen uit de buitenwereld, ze hadden nog nooit blanken gezien. Deze mensen hebben dan ook helemaal niks meegekregen van de Apartheid en zo. De mensen in het dorp worden net zo oud of nog ouder dan wij, zonder enige medische voorzieningen. Dit komt omdat ze leven zonder stres, maar ook omdat ze álles uit de natuur halen. Deze mensen leven echt op hun instinct en intuïtie. Het leek echt alsof ik jaren terug in de tijd ging. De mensen hebben qua materiële dingen zo weinig maar ze zijn zo wijs, vergeleken met hun voelde ik me echt achterlijk met m’n hippe kleren en mijn toffe auto.
Toen zijn Denise en ik al onze spullen bij elkaar gaan zoeken en hebben we de auto ingeladen. We hadden nog wat tijd over dus kon ik nog even mijn voeten wassen en mijn benen scheren in de rivier (ook al n week niet gebeurd haha) Nadat we afscheid hadden genomen van Daniel, Peter&Megan gingen we richting Lesikisiki. Louis reed in onze auto en Trixy in de hare achter ons aan. Vanaf Lesikisiki was de weg weer verhard en konden Denise en ik met onze kaart verder. We hebben afscheid genomen van Louis en Trixy en bij de eerst volgende benzinepomp eten in geslagen. CHOCOLA! Het voelde echt weken geleden en met het vooruitzicht op Lesotho wat weer bonenpap met rijst ging worden gunde ik mezelf wel een reep;)
We vonden het wel echt jammer om afscheid te nemen van hun omdat we het echt super leuk hebben gehad daar. We hoopten maar dat Lesotho niet tegen zou vallen zodat we geen spijt zouden krijgen van ons besluit om door te reizen.

De route naar de Sani Pass verliep erg soepel. We zijn de wegen berg op, berg af inmiddels aardig gewent. Van een overstekende koe of geit staan we ook niet meer te kijken en kaartlezen is een eitje geworden. Aan het eind van de middag arriveerde we in de Sani Lodge. Daar konden we ons inschrijven voor het diner, waar ik heerlijk vlees op mijn bord kreeg. Nadat Denise en ik allerlei formulieren hadden ingevuld (paspoort gegevens, visa, verblijfsdocumenten enz.) voor onze drie daagse tour door Lesotho zijn we lekker gaan douchen. Toen ik uit die douche kwam en mijn hoofd zag in een spiegel leek ik wel een monster! Mijn neus was echt één dikke vieze korst haha. IEEE! Ik moest echt mn best doen om er niet aan te zitten maar met de gedachte dat ik toch wel enigszins mooi thuis wil komen lukte het me aardig om eraf te blijven. Om 21.00 u zijn we ons nestje in gedoken, dit zijn we inmiddels zo gewent!

17-12
Om 9 uur ’s ochtends, na een stevig ontbijt van eieren en spek stonden we fris en fruitig klaar met onze tassen om aan de tour te beginnen. Helaas kwam ik tot de vervelende ontdekking dat ik mijn toilettas met ál mijn spullen erin was vergeten bij Louis. Ik heb hem gebeld en hij bedankte me hartelijk voor ‘het kerstcadeau’ en vond al de zalfjes potjes en prulletjes mega interessant haha. Mijn neus was trouwens inmiddels na dit wonderslaapje aan het herstellen en ik kon de vellen er zo afhalen. Ook van mijn voorhoofd en wangen trouwens. Tot mijn grote verdriet was m’n huid eronder echt zo’n roze babyvelletje, dus helaas ben ik m’n bruine kleurtje kwijt voordat ik terug ben.
We werden voorgesteld aan onze tourleider, Matthew. Nadat we betaal hadden gingen Denise en ik nog even informeren of ze bij de Sani Lodge een adresje wisten waar we zaterdag nacht konden slapen. De tour zou namelijk rond 16.00 uur afgelopen zijn en we wilden vast een stuk richting PE rijden, aangezien we anders op zondag in 1x 900 km terug zouden moeten rijden. Hij had wat gebeld en uiteindelijk een b&b (bed and breakfast) gevonden in Kockstad, 2 uur rijden vanaf Sani Lodge. Daar zouden we dus mooi voor het donker kunnen zijn.
Met een gerust hart konden we dus aan de tour beginnen. We hadden de spullen in de Jeep gedaan en vertrokken. De route richting Lesotho (de Sani Pass dus) was echt mega mooi. De tour leider, een ouwe knakker van 70 ofzo, komt zelf ook uit Lesotho en had af en toe wel wat boeiende weetjes (soms ook niet haha, gaaap.) Het was er zo stil en vredig, je kon kilometers vooruit kijken zonder een teken van leven te zien, echt niet voor te stellen in Nederland. Na een lang, schokkerig hobbelweggetje (geen wonder dat het alleen met een 4x4 bereikbaar is) kwamen we bij de grens controle. De paspoorten en forms werden al snel goedgekeurd dus konden we Lesotho in. Toen we het land in reden en ik de eerste dorpjes zag leek het net alsof ik terug in de tijd was gegaan. Echt de middeleeuwen zijn er niks bij! Het land bestaat volledig uit bergen, er is geen vlakke grond. Die bergen zijn mega hoog, ik voelde het meteen aan mijn oren en ademhaling. Maar dat is dus geen wonder, aangezien Lesotho’s laagste punt het hoogste is van alle landen ter wereld. De bergen liggen 3 kilometer boven zeespiegel, en dan te bedenken dat we er in NL onder wonen! Er zijn in heel Lesotho nauwelijks verharde wegen, alleen één zandweg. Die weg loopt echt dwars door de bergen. Een keer in de zoveel tijd zie je een ‘dorpje’, dat bestaat uit 6 of 7 hutjes bij elkaar. De hutjes zijn van stenen en klei met een rieten dakje. Alle mensen zijn buiten, de kindjes spelen met elkaar, de vrouwen werken op het land om rijst, groente en aardappels te verbouwen en de mannen zijn in de weer met hun koeien, schapen en geiten. Ze hebben geen auto’s, Ezels worden gebruikt voor transport en zelf reiden ze op paarden. Alle mensen zwaaien, lachen en begroeten elkaar, ook van honderd meter afstand. De tourleider legde ons uit dat ‘Dumela’ Hallo betekend, dus dat zeiden we dan. Dat begroeten schept zo’n vredige, samenhorige sfeer, zo jammer dat we dat in Nederland allang kwijt zijn. Het was echt super heet, maar de mensen droegen allemaal wollen dekens. De tour leider vertelde dat dat traditionele dekens zijn. Nu ze in deze hitte met een deken liepen vroeg ik aan de tourleider wat ze dan in godsnaam in de winter dragen, als ’t sneeuwt. Antwoord van Matthew; een extra deken. Okee..

We reden en reden we zagen zo her en der een groepje huisjes. Dat is niet op veel plaatsen, aangezien je hoog in de bergen niet kunt wonen. Je kunt zelfs precies zien tot waar de bomen kunnen groeien, hoger is er veel te weinig zuurstof. Lesotho is iets groter dan Nederland, maar er wonen maar 2,5 miljoen mensen (leuk he, al die weetjes, krijg je met zo’n enthousiaste tourleider haha). Onderweg kwamen we langs een wolfabriek waar ze schapen aan het scheren waren. Daar hebben we even snel een kijkje genomen en wat foto’s gemaakt. Na een tijd kwamen we aan bij onze verblijfplaats, een groepje hutjes bij de rivier. Hier heeft een man een b&b gestart, maar het is meer een soort backpackers. Hij woont daar met zijn vrouw en dochter (29). De dochter was onze gids daar. Verder zag ik elke dag een stel oude mannen, geen idee waar die vandaan komen of wie ze zijn. Ook woonde er vijf kindjes. Een paar waren hun klein kinderen, waar hun eigen kinderen niet voor konden zorgen. (Hun eigen kind had bijvoorbeeld al een kind op haar 13e, nu is ze 19 en woont dat kind van 5 nog steeds bij haar opa en oma) ook waren er een paar adoptie kinderen. Omdat het zomer vakantie is hoefden de kids niet naar school en speelden ze de hele dag lekker buiten met elkaar. Er is geen elektriciteit, de wc is wederom een gat in de grond en de was wordt in de rivier gedaan.
De mensen zijn echt super lief en vriendelijk. Nadat we even lekker uitgerust hadden was het een uurtje of 4. De zon was niet meer zo sterk. We gingen met de Jeep en de moeder, dochter en twee lifters op pad. Eerst zette we de dochter af bij de supermarkt, daarna reden we door naar de stad. Daar was het drukker, er was zelfs een verharde weg en er liepen meer mensen op straat. De vrouw zette we af bij het ziekenhuis, haar man ligt daar namelijk omdat hij een paar dagen geleden suikerziekte kreeg. Toen gingen we met de tourleider en de lifters naar het weeshuis. Ik was erg benieuwd hoe ik het aan zou treffen, in vergelijking met Erica House. Lesotho heeft zijn zaakjes op verschillende gebieden namelijk beter geregeld dan Z.A. Zoals scholing, politie, verschil tussen arm&rijk en veiligheid. Het weeshuis zag er super goed uit. er waren maar zes kindjes, allemaal baby’s en peutertjes, en vijf begeleiders. Bijna elk kind had dus zijn eigen ‘mama’, die lekker met ze in de weer was. Er wordt ook veel gedaan aan aids preventie en er wordt actief gezocht naar een andere verblijfplaats voor de kinderen zoals andere familie of een adoptiegezin. Wat een wereld van verschil!
Na dit bezoek gingen we de moeder en dochter ophalen en de lifters afzetten. Ondertussen waren er nog meer bekende van de tourleider in de auto gesprongen. We waren inmiddels omgetoverd tot taxi maar ik vond ’t wel prima, zo kon ik een mooi stukje omgeving zien.
’s avonds toen we thuis kwamen begon het al flink te schemeren rond zes uur. Er kwamen vrouwen een traditionele dans voor ons opvoeren. Ze hadden zelfgemaakte rokjes met daaronder een rok van bierdoppen die flink rammelde. Ze begonnen te dansen bij het vuur en ’t zag er allemaal wel grappig uit. De tourleider vertelde dat ze in hun liederen (in de het Sesotho, de taal van Besoto’s, de bevolking van Lesotho..logisch..) om regen vragen. Er is namelijk al een tijd flinke droogte in Lesotho. Hierdoor stroomt er nog maar weinig water door de rivier en verbranden veel groentes op het land door de felle zon. Na twee dansen vroegen ze aan Denise en mij of we mee wilde doen. Dat wilde we wel haha, kreeg ik ook zon rokje aan, prachtig!
Rond half 8 was het pikkedonker en waren ze uitgedanst. Ik was moe en had honger als een paard. Na het eten het ik nog even van de prachtige sterrenhemel genoten en toen ben ik lekker gaan slapen.

18-12
Om half 8 ging de wekker maar ik was al wakker door de warme zon en het geluid van spelende kinderen. Na een heerlijk ontbijt met traditioneel, zelf gebakken brood gingen Denise en ik paardrijden. Eigenlijk heb ik het niet zo op die vieze stink knollen maar traditioneel gezien hoort het er natuurlijk wel bij. De dochter ging mee als gids. Nadat ik me flink had ingesmeerd met zonnebrand crème (mijn schouders beginnen nu ook al te vervellen ) was ik er helemaal klaar voor. Toen ik dat beest zag vroeg ik me sterk af hoe ik daar in hemelsnaam op moest klimmen, maar veel tijd om me daar druk over te maken had ik niet. De eigenaar van ’t paard zei dat ik mijn voet in de beugel moest zetten en ondertussen duwde hij mij dat paard op haha. Nou dat ging nog aardig soepel. We gingen in een rijtje, eerst de gids, toen ik en toen Denise. ’t Ging allemaal helemaal goed, netjes over het verharde pad, tot de gids met haar paard ineens de weg over stak en de berg op klom. Ik kreeg ’t effe goed benauwd haha. de gids zag mijn gezichtsuitdrukking en begon te lachen. Ze verzekerde mij dat het paard echt niet zou vallen. Dat geloofde ik allemaal best maar dat betekend niet dat ik er dan niet vanaf kan flikkeren!
Na een half uur klimmen was mijn paard moe, Denise had me allang ingehaald en hoe fanatiek ik ook deed, mijn paard bleef een halve kilometer achter de rest aan sjokken. Toen vloog er een of ander smerig geel met zwart beest (nee geen bij) langs mij en die ging op mijn hand zitten. ik werd helemaal gek en begon dat beest van mij af te meppen, zonder te bedenken dat ik de teugels nog vast had haha dus dat paard zet het ineens flink op een lopen! haha in een wip had ik de rest weer ingehaald.
Na een tocht van twee uur begon ik mijn benen aardig te voelen en was ik blij dat we er waren. Ik kon nog maar amper van m’n paard afkomen dus dat wordt wat met de spierpijn morgen!
Na een heerlijke lunch met rijst, maïs, bonen, kip en een lekker sausje gingen we naar de traditional healer. Dit is een vrouw uit het dorp. Ze is gekozen door antsisters toen ze dertien was. Toen is ze een jaar in opleiding gegaan bij een traditional healer van een ander dorp. Eerst ging ze een traditionele dans voor ons doen met trommels. Ze had bierdopjes aan haar enkels die rinkelde en ze zong erbij. Daarna kregen Denise en ik allebei een privé consult. Het vrouwke kon geen engels dus was de gids erbij om te vertalen. Ik kwam binnen in die donkere hut en moest op een bankje gaan zitten. vervolgens moest ik twee rand tussen een fles en een brandende kaars leggen en mijn achternaam zeggen. De traditional healer kon zo contact maken met de antsisters en mijn toekomst voorspellen. Ik hoefde niet bang te zijn, ze zou alleen het positieve melden. Vervolgens begon ze te zingen en met een fles boven mijn hoofd te zwaaien. Ik dacht ik word behekst haha! gelukkig schoot ik niet in de lach! Daarna vertelde de gids (en ik ga er dan maar vanuit dat dat dan ook de vertaling is van wat de traditional healer zei) dat ik gezond ben, dat mijn familie me erg mist en dat ik veilig thuis kom. Over mijn toekomst zei ze dat ik ga trouwen, 2 kinderen krijg en veel geld heb later. We zullen zien!
Na een uurtje waren we weer terug en wilde Denise en ik graag naar het dorp waar we gister doorheen reden want daar waren leuke kraampjes waar we misschien een mooi souvenirtje konden kopen. Daar aangekomen bleken ze alleen kleren en eten te hebben, toerisme kennen ze blijkbaar niet echt. ’s Avonds gingen we weer op tijd slapen, ‘t is hier vroeg dag!

19-12
De laatste dag is aangebroken. Voordat we ’s middags weer terug de Sani Pass op gingen richting de backpackers zijn we nog naar een dorpje geweest. Dit waren 7 hutjes bij elkaar. één hut was de ‘werkhut’, daar zaten alle vrouwen van het dorp te werken. Ze maakte hoeden en schalen van stro, kleden van wol en ze bakten brood en ander eten. we mochten zelf ook proberen wat te maken, dat was erg leuk. Ook hebben ze een traditionele dans voor ons gedaan, een beetje hetzelfde als de vorige vrouwen. Aan het einde mochten we vragen stellen en Denise vroeg hoe oud ze waren. Op die vraag werden ze allemaal een beetje giechelig en ze zeiden dat ze ’t niet wisten. Ik dacht eerst dat ze het in het Engels niet wisten maar toen bleek dat ze hun leeftijd helemaal niet bijhouden. Verjaardagen horen helemaal niet bij hun cultuur en dus houden ze hun leeftijd ook niet bij, grappig he! Uiteindelijk hebben ze allemaal maar wat gegokt haha.

Nadat de we de gastvrouw, gids & familie gedag hadden gezegd vertrokken we met onze tourleider terug naar de sani logde. Daar aangekomen bleek de manager de route beschrijving naar de b&b in Kockstad niet te hebben klaargelegd. Hij was niet bereikbaar en wij wisten de weg niet. Gelukkig was er wel een ander meisje aan ’t werk bij de receptie die een andere b&b wist in dezelfde stad. Die had gelukkig nog plek en was nog goedkoper ook dus dat was meevallen. Na twee uur rijden kwamen we mooi aan voor ’t donker. De eigenaar liet ons de kamer zien, de badkamer .. met BAD!! Wáááw. Na 3 dagen zonder douche in het stoffige Lesotho kon ik me echt niks beters wensen. Ik ben er dan ook meteen ingedoken, tot ik rimpel vingers kreeg en bijna zat te slapen. Toen heb ik nog even gezellig gebeld met het thuis front en ben ik gaan slapen, zodat ik fit zou zijn morgen op onze lange trip richting PE.

20-12
Nu zit ik in de auto richting PE, heb net 2,5 uur gereden en nu zit Denise alweer twee uurtjes achter het stuur. We rijden heel de weg terug over de snelweg, dus heel veel mooie omgeving zien we niet, maar dat hoeft ook niet. Want als ik terug kijk op de trip heb ik alles gezien en gedaan wat ik wilde. Ik heb echt een geweldig stuk van Afrika gezien, zowel van ’t land als de cultuur en levenswijze, wat ik in PE niet heb meegemaakt. Daarnaast was het geweldig om naar Lesotho te gaan, het grote verschil met Zuid-Afrika te zien én nu heb ik weer een stempel in mijn paspoort, Jeej!
Als we vanavond in PE aankomen heb ik nog 3 dagen tot ik terug vlieg naar NL. Ik vertrek woensdag om 16.00 uur, en zou donderdag om 11.30 aan moeten komen. Als het allemaal goed verloopt, want vanwege de vele sneeuw is het vliegverkeer in London en Dusseldorf een beetje ontregelt. Dat wordt duimen want als ik PE dan toch moet verlaten en ergens in Cape Town zit of in London wil ik toch wel héééél graag door naar huis! In de laatste 3 dagen kan ik mooi mijn koffer inpakken, mijn oude kleren naar de township brengen, souvenirs inslaan, afscheid nemen van alles en iedereen en een laatste duik nemen in de heerlijke zee hier. Hoewel ik echt van mening ben dat ik dood ga vriezen als ik thuis ben (het temperatuur verschil is 40 graden!) heb ik er nu toch wel veel zin in. Mijn stage is voorbij en ik heb mijn geweldige Afrika avontuur kunnen afsluiten met een prachtige reis; ’t is mooi geweest.

Er zal zeker nog een verhaal volgen over mijn eerste dagen in NL, want volgens mij ben ik net zo benieuwd als jullie hoe dat gaat verlopen!

Tot over een paar dagen!!!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx