weekje stage

Het is alweer een tijdje geleden dat ik op internet ben geweest, want deze was even niet beschikbaar bij Mint (ons favoriete internet café) dus vandaar dat ik nu 2 verhalen heb, eentje van mijn stage vorige week en een over afgelopen weekend!


Stage.

De eerste week stage zit er al weer op. De tijd is echt voorbij gevlogen! Ik probeer in ’t kort mijn dagen even beschrijven, maar ik heb (alleen al op mijn stage) zoveel gezien en mee gemaakt en wil zò veel vertellen dat ik hoop dat het geen 20 pagina’s gaan worden. (Dus voor de lezers, ik vergeef het jullie wel als jullie meer te doen hebben, en af en toe een verhaal overslaan)

Na de eerste kennismaking maandag gingen we dinsdag vol goede moed weer richting stage. We zaten helemaal klaar voor de morning meeting, maar.. er was niemand! Na een half uur wachten kwam Mr Duplessis ons vertellen dat het niet door ging. Hij stelde ons voor aan Mrs Williams. Een hele gelovige, spirituele vrouw van rond de 60. Ze werkt bij de meisjes en nam ons mee naar haar afdeling. Daar legde ze ons de manier van werken uit, het rooster en de dagplanning. Ze draaien daar pas een aantal jaar shift diensten, daarvoor moest iedereen gewoon werken van 7.00u tot 19.00, of van 19.00 tot 7.00) Mrs Willam was zo trots op het feit dat ze het voor elkaar hadden dat ze shiften kon draaien, zodat ze niet 12 uur per dag hoefde te werken, maar ook eens thuis kon zijn. Onvoorstelbaar dat het zo lang heeft geduurd voordat ze deze methode bedacht hebben. En dan nog vroeg ze zich af of we dat in Nederland wel kennen!
Ook hebben we een kijkje genomen in de slaapkamers van de meisjes. Dit zijn witte, saaie, lege kamers, vol met stapelbedden. Ze slapen dus met 8en op één kamertje. Bij sommige bedden hingen wel wat foto’s, maar bij de meeste helemaal niets. Echt een mega groot verschil met Nederland, waar in bijna alle instellingen ieder kind een eigen slaapkamer heeft met eigen spullen, meubels enz. Deze kinderen zijn áltijd met zijn allen bij elkaar, ze kunnen zich nooit even een moment terug trekken en alleen zijn.
Ik vond het gesprek met Ms Willams super interessant. Ze heeft veel verteld over haar eigen cultuur, waar ze vandaan komt en wat ze heeft meegemaakt. Hoe ze heeft gevochten tegen de apartheid en hoe ze zich inzet om erica house te verbeteren.
Later die middag hebben we een vergadering over ‘familyreunification’ bijgewoond. Ms Willams is het teamhoofd, dat samen met 3 collega’s en een vrijwilliger een groep vormt. Deze groep heeft een aantal kinderen toegewezen gekregen en de bedoeling is dat ze voor die kinderen contact met de familie onderhouden. Zo gaan ze op huisbezoek en lichtten ze de familie in over vorderingen van het kind. Wij zitten nu ook in deze groep. De vergadering was echt op z’n Afrikaans. De vrijwilliger was er niet en iemand anders uit de groep moest plotseling ergens anders heen. De helft van de groep was dus vertrokken toen we begonnen met een gebedje. Iemand bid iets hardop en de rest luistert. Ze bedanken dan god voor zijn hulp, kracht en vragen hem of hij hen helpt bij het nemen van de juiste beslissingen. Ik dankte god vooral dat ik niet werd gekozen om een gebed te zeggen!! Geen idee hoe ik mezelf daaruit zou redden!
De vergadering bevatte 3 punten:
- opening
- bespreken van het woord confidentiality
- case loads doornemen (dit zijn de files van de kinderen)
Nadat we een uur hadden gepraat over ‘confidantiality’, kwam Ms Williams tot de conclusie dat ze de case loads was vergeten en dus was de vergadering afgelopen.
Conclusie; we hebben veel gepraat, weinig gezegd en geen stap verder.

Dinsdag avond nadat Chris een heerlijke maaltijd voor ons had gekookt zijn we naar Mint vertrokken om te internetten. Eenmaal daar was Lotte verdacht vaak aan het krabben over haar hele lijf. Nadat een klein onderzoek had plaats gevonden kwamen we tot de conclusie dat ze overal rode uitslag had. Echt 3d vlekken die héél erg jeukte. Aangezien het steeds erger werd en we niet echt wisten waar we naar een dokter ofzo konden hebben we Martijn van Khaya gebeld, maar die nam niet op. Toen zijn we naar huis gegaan om advies te vragen aan Fingers onze huis-daddy. Deze stelde ons gerust en zei dat het morgen wel over zou gaan. Met een paar allergie pillen hebben we Lotte in bed gestopt en de dag erna was het gelukkig al een stuk minder.

Woensdag:
Na 3 kwartier wachten op een morning meeting die niet doorging hebben we een gesprek gehad met Mr Duplessis. We kregen van hem veel documenten die we konden gebruiken bij het opstellen van de programma’s voor de baby’s, peuters en jongeren (spel-, muziek- en creatieve activiteiten, het geven van seksuele voorlichting en de manier waarop Child Care Workers zich moeten opstellen en gedragen).
We kregen de taak om een activiteit voor de peuters in elkaar te zetten. We hebben de ochtend gebruikt om de literatuur te lezen en een kleur- en spelactiviteit opgezet. Toen we deze ’s middags wilde gaan uitvoeren nam de begeleidster niet de moeite om een geschikt moment voor onze activiteiten uit te kiezen en ging het dus niet door. Jammer maar helaas, dan morgen maar.
’s Middags hebben we met Mrs. Conwood (afdelingsleidster van de baby’s en peuters) gepraat over wat precies de bedoeling is. we gaan vanaf nu elke dag van 9 tot 12 bij de baby’s en peuters werken, en ’s middags bij de oudere meisjes. We volgen ze dan in het programma wat ik in mijn vorig verslag had uitgelegd, en krijgen één mentorkind toegewezen waarmee we individuele gesprekken voeren.
Onze taken bij de baby’s en peuters zijn voornamelijk stimulatie. De kinderen hebben vaak een achterstand. Hier werken we aan door de kinderen spelenderwijs te stimuleren in motoriek, taalontwikkeling, samen spelen enzovoorts.
Van Mrs. Conwood hebben we materialen en fotomapjes van vorige stagiaires gekregen en we mochten een lijst maken van materialen die we de aankomende tijd nodig gaan hebben voor tot de baby’s en peuters. Daarnaast heeft ze ons veel verteld over onze taken, de achtergronden van de kinderen en de apartheid. Het is onvoorstelbaar hoe groot de rol van de apartheid hier is in het dagelijks leven. Bij de wet is het 14 jaar geleden afgeschaft, maar er wordt nog steeds naar gehandeld. Zo vertelde ze dat ze laatst boodschappen ging doen met haar dochtertje in een shoppingcenter (voorheen alleen toegankelijk voor blanken) toen ze de auto hadden geparkeerd zag ze een groep blanken op een afstandje smerig zitten kijken. Toen ze na een uur terug kwamen hadden 2 blanken hun auto zo dicht tegen haar auto aan geparkeerd, zodat ze haar auto niet meer in kon. De blanken begonnen hun uit te lachen, haar dochtertje raakte overstuur en begon te huilen, waarop de blanken nog harder lachten. Uiteindelijk zijn ze allebei via de kofferbak de auto ingeklommen en weggereden.
Ook vertelde Mrs Conwood dat ze 14 jaar geleden niet eens in de wijk mocht komen waar ik nu woon. Ook moesten ze naar aparte scholen, supermarkten, sportverenigingen enzovoorts. Al het luxe was voor de blanken, niet voor hen. Met haar opleiding kon ze een goede baan krijgen, toch moest ze zich er bij neer leggen dat dit alleen mogelijk was voor blanken. In ziekenhuizen e.d bestond niet eens black of colord personeel.
Onvoorstelbaar toch?!
En zo verteld al het personeel hun eigen, interessante verhaal. Voor ons is het heel informatief, we krijgen steeds meer inzicht in het land, de cultuur, de bevolking de organisatie en onze rol in dat alles.

Woensdag avond vonden we het tijd worden om eens iets actiefs te doen. We zijn naar een fitness centrum gegaan en hebben ons daar aangemeld om 3 maanden te gaan sporten. Het is meer een schuur met wat half gare apparaten maar ’t is cheap dus prima voor ons!

Donderdag:
’s Ochtends na dat we te horen kregen dat de morning meeting weer ‘ns niet doorging zijn we begonnen met onze activiteit voor de kleuters. Ik had er wel rekening mee gehouden dat het niet makkelijk zou zijn, maar dit had ik nou ook weer niet verwacht! Jeetje zeg! de kinderen waren met 15 en ze waren echt mega druk. Ze spraken nauwelijks Engels en begrepen hierdoor niet goed wat de bedoeling was. Ze waren ons ongelofelijk aan het testen, echt uitproberen hoe ver ze konden gaan en hoe we ze zouden straffen. Hier liepen we meteen tegen een groot cultuurverschil. De kinderen daar worden namelijk geslagen als ze iets doen wat niet mag, dat is voor hen de grens tot hoe ver ze kunnen gaan. Ik ga kinderen echt niet slaan, maar hierdoor is het voor mij heel moeilijk om orde te scheppen. Ik kan honderd keer zeggen dat iets niet mag, maar hier trekken ze zich weinig van aan. Pas als je gaat schreeuwen of slaan is dat voor hen een signaal dat je het daadwerkelijk meent. Hier zullen we komende tijd dus hard aan moeten werken.
Na de activiteit hebben we de files van de peuters en baby’s gekregen om door te lezen. Zo weten we meer over de achtergrond van de kinderen en kunnen we hier ook beter op inspelen. Wat ik in die files allemaal tegenkwam was echt heel schokkend. Veel baby’s die helemaal geen identiteit en achtergrond hebben. Ze zijn op straat gevonden en over de ouders is niets bekend. Bijvoorbeeld een moeder had haar kinderen (2 maanden en 1.5 jaar) in de winter ’s nachts op een begraafplaats gelegd. De kinderen hebben daar een hele nacht gelegen toen ze ’s ochtends werden gevonden. Ze waren beiden ernstig onderkoeld, uitgedroogd en ondervoed naar het ziekenhuis gebracht, maar ze hebben het overleefd en zitten nu beiden in Erica House. De moeder is opgepakt en heeft haar straf voor verwaarlozing uitgezeten, maar wil niks met de kinderen te maken hebben. Ook zijn er twee zusjes van 3 en 5 jaar oud. Ze wonen sinds een half jaar in Erica House. Het meisje van 5 is jarenlang seksueel misbruikt door haar stiefvader. Omdat ze nog zo jong was, is haar lijfje hierdoor helemaal kapot gegaan. Nu kan ze haar plas en ontlasting niet ophouden. Ze is hier twee keer aan geopereerd maar ze kunnen het niet genezen. Ze loopt dus nog steeds met een luier om, en daar schaamt ze zich heel erg voor. Dit zijn maar twee voorbeelden, maar ieder kind heeft zo dus zijn/haar eigen verhaal. Het is onbeschrijfelijk wat het met je doet als je deze verhalen leest, en al helemaal als je de kinderen erbij kent. Het zijn zulke lieve meisjes, heel enthousiast, leergierig en super sociaal naar anderen toe.
Ik had verwacht dat ik veel moeite zou krijgen om me hier van af te zetten als ik thuis zou zijn van stage. Maar doordat ik veel met Denise en Lotte praat over wat we meemaken, en omdat Mrs Conwood goed begrijpt dat het voor ons heftig is wat we hier zien en horen en hier goed op inspeelt, gaat het (tot nu toe) wel goed. En ik schrijf nu natuurlijk ook heel veel van me af door al deze lange uitgebreide reisverslagen. Die zullen over een tijdje ook wel korter en minder uitgebreid worden, naar mate ik hier meer gewend ben.

XXX voor jullie allemaal !