bezoek aan de townships

Daar ben ik weer! Deze week is er op stage niet heel veel bijzonders gebeurd, ik ga dan ook niet per dag een mega verhaal schrijven. Moet een beetje gaan afbouwen met al m’n geklets want ik heb het veel te druk!
Maar, maandag was wel echt een hele bijzondere dag. Vol goede moed begonnen we weer aan een nieuwe stage dag. ’s Ochtends kwamen we Mrs Conwood tegen. Ze vertelde dat ze donderdag ziek was en dat ze daarom niet naar Erica House was gekomen. Maar, zei ze, over een half uur gaan we naar de townships voor de huisbezoeken. Ik wist niet wat ik hoorde! Met het grote gemak waarmee hier in Afrika een afspraak wordt afgezegd, wordt er ook in een wip weer een oplossing bedacht. In Nederland zou je 2 dagen bezig zijn met het maken van een tijdsplanning, regelen van vervoer, de route uitstippelen, kijken wie er meegaan, wat er mee moet, ouders inlichten over onze komst enzovoorts.
Hier wordt een bus gepakt, chauffeur achter het stuur gezet, iedereen mag mee tot de bus vol zit en wegwezen. De ouders weten van niks over onze komst, we weten zelf maar half de weg en een planning van wie, wat, waar is allemaal niet nodig! Geweldig toch?!

We reden de township in, en echt waar ik wist niet wat ik zag. Natuurlijk ken je de beelden van foto’s en televisie, maar dat is niet te vergelijken met hoe het is als je daar staat. Het is mega druk, ouders hebben geen werk en kinderen gaan niet naar school, dus iedereen loopt wat over straat of zit voor zijn ‘huisje’. Er lopen overal losse koeien, geiten, kippen, honden en varkens. Er zijn wel straten en een paar verharde wegen, maar de huisnummers gaan van 7726 naar 376, naar 4 en weer naar 1235, daar is echt geen touw aan vast te knopen. Dus daar zit je dan, in een super warme bus, met alle ramen en deuren dicht en op slot. Niet te opzichtig probeerde we wat foto’s te maken en ondertussen staarde iedereen ons aan.
We arriveerde bij het eerste huis. Hier wonen de ouders van twee kindjes die in Erica House verblijven. Een jongen van 4 en een meisje van 1. Buiten zaten wat volwassenen op houten kratjes. Er liep één kindje rond, half naakt. Nadat Mrs Conwood kort met een vrouw sprak mochten we naar binnen. Het huis was gemaakt van wat stenen met hout en had niet echt ramen, alleen door spleetjes kwam daglicht binnen. Het stonk er echt vréselijk. Het stond er vol met afval en er was veel ongedierte en vliegen. Het huis bestond uit 2 kamers. Een voor kamertje waar een kookpit was, een kast en een hoop troep, en een achter kamertje waar één bed stond. Op dat bed lag een heel klein baby’tje.
Ik hoorde van Mrs Conwood dat ze met ongeveer 8 (!) mensen in dat huis wonen. De moeder is nog geen 25 jaar, maar heeft al 6 kinderen. 2 zijn er overleden door verwaarlozing, 2 wonen er bij ons in Erica House en dan heeft ze nog dat half naakte kindje en die kleine baby. Mrs Conwood zei dat ze verwachte dat ook de baby binnen nu en een maand wel naar Erica House zal worden gebracht, omdat die moeder er gewoon stomweg niet voor zorgt. Haar houding was zo laks, onverschillig en ongeïnteresseerd! Ik had haar wel door elkaar willen schudden en willen schreeuwen waar ze in hemelsnaam mee bezig is!
Ook haar eigen ouders wonen nog in dat huis, die hebben zelf onlangs ook een kind gekregen. Dat kind is dus maar een paar maanden ouder dan het jongste kind van hun eigen dochter. Onvoorstelbaar, maar hier niet eens abnormaal. En al helemaal raar was het feit dat ze in zon verschrikkelijke omstandigheden leven, maar wel een televisie (en dus elektriciteit) in hun huis hebben. Hun kindjes hebben geen eten en geen kleding, maar dat geeft niet, zolang papa en mama maar flink kunnen zuipen voor de tv.

Vervolgens gingen we naar het tweede huis. Dit was het huis waar de ouders van mijn mentor kindjes wonen, ik was dan ook super benieuwd. We kwamen aan bij een huisje wat er nog best goed uit zag. Er was een klein tuinhekje voor en er waren wat ramen in. We gingen naar binnen en zagen daar ‘Aunt Tina’. Dit was een oude vrouw. Van Mrs Conwood begreep ik dat ze in het huis woonde. Allebei de ouders van ‘mijn kindjes’ zijn drankverslaafd, en hoewel ze hard werken om er vanaf te komen hebben ze regelmatig nog een terugval. Daarom houdt Aunt Tina een oogje in het zeil. Als hun kinderen in het weekend soms naar huis mogen, helpt Aunt Tina ook met de verzorging. Ook waren er in haar huis twee andere kindjes. Van wie die zijn of waarom ze daar wonen is niet duidelijk.
Het was een redelijk groot huis met een klein kookfornuisje, een bank tv en in een achter kamertje stonden 3 bedden.
Daarna begreep ik uit het verhaal van Mrs Conwood dat dit echt het huis van Aunt tina was, en dat ‘mijn familie’ in een huis woonde in de tuin. We liepen daar heen en ik wist niet wat me overkwam. Het was een hokje, amper 3 bij 2 meter. Een vervallen plank was de deur, met daarnaast een ‘raam’. Het huis was gemaakt van karton en wat golfplaten. Ik denk dat ik het zo omver had kunnen duwen. Binnen lag één matras, en daarmee was ‘het huis’ dan ook gevuld. Het lag gewoon op de grond, dezelfde zand/steen grond waar je buiten overheen loopt. Er lag een plastic zak met wat kleren en wat afval, verder he-le-maal niks. Ik was echt met stomheid geslagen. Hoe kun je daar in wonen?! Ik heb er een foto van gemaakt, om jullie een indruk te geven, maar als ik de foto’s nu terug zie is het nog niet half zo indrukwekkend als toen ik er zelf stond. Ik zei nog tegen Denise en Lotte, als je in Nederland je hond in zo’n ‘hok’ zou laten slapen, zou je serieus een bekeuring kunnen krijgen voor dierenmishandeling.

Bij het derde huis (mentor kindjes van Lotte) was niemand thuis. Wel liep er een vrouw langs, dus Mrs Conwood vroeg of ze de vader van de kindjes kende en waar hij was(de moeder is namelijk onbekend). Ze zei dat ze die wel kende. Daarna liet ze heel terloops even vallen dat ze namelijk zelf de moeder is van de kinderen. Weer echt een ‘WTF’ moment! Zelfs Mrs Conwood was erdoor in de war. Maar het was echt waar want de vrouw kende de namen van de kinderen, haar gegevens kwamen overeen met de gegevens die we van de vader hadden gekregen. Ze hebben jaren geprobeerd haar te zoeken en contact met haar op te nemen en nooit is het gelukt. De vader zei namelijk dat hij geen contact met haar had. En nu stond ze ineens voor ons! Zo onwerkelijk! Wij waren met stomheid geslagen, haar interesseerde het nauwelijks. We hebben gevraagd of ze naar een ouders bijeenkomst wilde komen bij Erica House, en dat zou ze wel doen zei ze. Natuurlijk geloofde wij daar helemaal niks van, maar wat kun je meer doen op zo’n moment? Je kunt haar niet verplichten haar verantwoordelijkheid op zich te nemen. Ik zou haar zo graag in willen laten zien hoe geweldig haar kinderen zijn, maar ik weet dat het gewoon geen zin heeft. Wat voel je je dan machteloos zeg!

Om mijn (nu alweer veel te uitgebreide) verhaal toch tot een beetje een goed einde te laten brengen zal ik nog kort iets vertellen over het laatste huis. Dit was het huis van Denise’s mentorkindje. Het was een goed huis, van steen gebouwd, met een tegelvloer erin, en zelfs een trap naar boven. Er was een bank tv, keukentje en wat plantjes en spulletjes. Boven waren 3 slaapkamers en een badkamertje. Al met al zag het er prima uit, echt leefbaar.
De vader en de tante van het kindje waren ook thuis, hele leuke mensen. Het kindje gaat binnen nu en een paar maanden dan ook naar huis. De enige reden waarom ze nu nog niet thuis is, is omdat haar moeder alcoholverslaafd is, maar het schijnt steeds beter met haar te gaan.

Als ik zo terug kijk op mijn bezoek aan de township, en me afvraag wat ik nou echt het meest schokkend vond, vind ik dat moeilijk uit te leggen. Je weet vooraf dat de omstandigheden slecht zijn, de kinderen wonen niet voor niks niet thuis. Toch was en ben ik echt geraakt, ik denk dat het komt door ‘t feit dat ik hier in Erica House altijd heb rondgelopen met de gedachten ‘als de kinderen maar zo snel mogelijk naar huis of naar familie kunnen’. Lastig om uit te legen, want Erica House is een goede opvang, de kinderen krijgen hier onderdak, eten en kleding en komen aan basisbehoeften dus niks te kort. Maar ze krijgen hier niet de warmte die een kind in een normaal gezin wel krijgt. Hier is geen individuele aandacht, geen tijd voor een knuffel of kus en geen verhaaltje voor het slapen gaan.
Nu ik echter de huizen heb gezien en de familie heb ontmoet vraag ik me sterk af waar de kinderen beter af zijn.
‘moeders’ zijn geen ‘moeders’, ze behandelen hun kind alsof het om kapotte wasmachines gaat die niemand wil hebben. het woord verantwoordelijkheid schijnen ze niet te kennen, het enige waar het om draait is geld hebben voor drank en drugs. En het is ze ook niet echt kwalijk te nemen, de opa’s en oma’s doen namelijk precies hetzelfde. Ik vind het wel moeilijk om te bevatten dat dit de manier is waarop het hier gaat. Het doet je echt beseffen dat je de wereld hier niet 1,2,3 kunt veranderen, hoe graag je dat ook wilt.
Tot slot wil ik nog even zeggen, voordat je als lezer denkt dat ik na dit bezoek aan de township ben beland in een zware depressie; Ik vind het echt geweldig dat ik met mijn stage de mogelijkheid heb om ‘deze kant’ van Afrika van zo dicht bij te zien. Dit is het Afrika waar ik voor ben gekomen en wat ik wil meemaken. Dat het niet allemaal zo leuk en gezellig is was van te voren bekend, gelukkig kan ik ‘t steeds weer van me afzetten, zodat ik in het weekend lekker kan genieten van mijn geweldig mooie leventje hier.