hoogte en dieptepunten van de afgelopen weken

Hallo lieve lezertjes,

Bedankt maar weer voor al jullie lieve reacties. Doet me, zoals jullie inmiddels wel weten, erg goed! Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven want ik heb het op ’t moment erg druk met school en stage. Mijn afgelopen weekenden zijn dan ook niet zo denderend als die daarvoor. Ik werk veel aan school en spaar mijn geld (of doe iig een poging tot..) voor als mijn lieve, lieve zus komt. Die arriveert namelijk donderdag in PE en ik heb er super veel zin in :D!!

Om jullie toch even op de hoogte te stellen van mijn bezigheden van afgelopen 2 weken op stage en thuis volgen hier wat hoogte- en dieptepunten:

Maandag 5 oktober
Na ’t weekendje Plettenberg kregen we op stage te horen dat baby Arthur was overleden. Dat is een aids babytje die net na zijn geboorte naar Erica House is gebracht. Hij lag al een paar weken in het ziekenhuis en nu kregen we dus te horen dat hij is overleden. Omdat er geen geld was om hem te begraven heeft Mrs Martin (de eigenaresse van Erica House) aan iedereen gevraagd of we een bijdrage konden geven. Uiteindelijk heeft het 2 weken geduurd voordat alles geregeld was. Ik zou eigenlijk ook bij de begrafenis zijn maar dat kon uiteindelijk niet omdat die op vrijdag was (en dan ben ik niet op stage). Bij de begrafenis waren alleen wat mensen van Erica House. Geen ouders, geen familie.. echt onvoorstelbaar.

Woensdag 7 oktober
Denise, Lotte en ik zijn met de 4 oudste kleuters naar hun school geweest, Primary School ‘Die Heuwel’. Ik was er benieuwd wat ik daar aan zou treffen. We wilde de klas een dagje observeren om te kijken hoe de ontwikkeling van ‘onze’ kinderen verschilt met die van hun klasgenoten. De kinderen zitten in Grade R, soort groep 1/2. Er zaten ongeveer 30 kinderen in de klas, allemaal rond de 5/6 jaar oud. De meeste waren colourd, sommige black en twee meisjes waren blank. De klas zag er super gezellig uit, helemaal vol met tekeningen, platen van het alfabet, cijfers, dagen van de week, maanden, seizoenen enzovoorts. We maakte kennis met Mrs Kani, de lerares. Dat is echt een super lief, gemotiveerd, gedreven persoon. Je kon onmiddellijk zien dat haar hart echt ligt in het werk met kinderen. Ze deed het zo leuk! Na dat we ons hadden voorgesteld aan de kinderen (die ons reuze interessant vonden) kregen we een plekje achter in de klas.
Onmiddellijk kreeg ik in de gaten dat onze kinderen in een compleet andere wereld leven dan hun klasgenoten. Dit was confronterend voor mij zelf, maar moet voor de kinderen nog veel erger zijn. Het is lastig om te omschrijven wát ik dan precies zag, omdat je zoiets eigenlijk moet mee maken, maar ik ga mijn best doen om het te beschrijven.
De kindjes van 2/3 jaar oud in Erica House beseffen niet dat hun leven niet 'normaal' is. ze leven binnen de muren van erica house en komen nooit in aanraking met anderen kinderen en de 'wijde wereld'. Hun leven speelt af in Erica House en that’s it.
Maar deze 4 kindjes zien dit verschil dus wel. Bijvoorbeeld, elke schooldag begint hetzelfde. De kinderen gaan op een kleed zitten en elke dag mogen een paar kindjes een verhaal vertellen over wat ze hebben gedaan of meegemaakt. Deze verhalen gaan natuurlijk altijd over uitstapjes met je vader en moeder, je zusje, broertje, je sport of hobby enzovoorts. Onze kindjes zaten maar wat voor zich uit te kijken. Eén meisje vertelde vol trots dat haar tand eruit was en dat de tandenfee was geweest.. onze kinderen hadden daar nog nooit van gehoord. Een ander kindje had een nieuwe tas van Hanna Montanna (een tv progamma voor kinderen), een ander kind kon moonwalken zoals Michael Jackson en onze kinderen wisten totáál niet waar het over ging, wie of wat dat was. Ze werden echt met hun neus in de realiteit gedrukt en dat was echt heel zielig om te zien.
Toen de kinderen pauze hadden heb ik een lang gesprek gehad met Mrs Kani. Ze vertelde dat zij de enige lerares is die kinderen van Erica House in haar klas heeft. Bij elk kind ziet ze hetzelfde. Ze zijn stil, teruggetrokken, hebben weinig zelfvertrouwen, durven niet voor zichzelf op te komen en hun algemene kennis ligt lager dan die van de andere kinderen.
Mrs Kani vertelde ook dat alle kinderen op vrijdag iets lekkers mee mogen nemen van thuis, chocola of chips of zo (normaal is het hapje alleen fruit of brood) en dat de kinderen van erica house dat nooit hebben. Het zijn maar kleine dingetjes, maar voor kindjes van die leeftijd zo belangrijk.
Aan het eind van de middag moesten de kinderen een tekening maken van een telefoon. maken (mobiele telefoon, vaste telefoons hebben niet veel mensen hier) maar onze kinderen wisten niet wat dat was. Toen liet de jufrouw er eentje zien. Aan het eind van de dag mochten ze de tekeningen mee naar huis nemen. Ik begon me sterk af te vragen wat onze kinderen met die tekeningen doen, aangezien ik er nooit ergens een zien hangen of zo. We liepen naar huis en Lotte droeg de tas van een van de kinderen, omdat hij zijn jas nog aan moest doen. Ze keek in de tas en vond tientallen opgefrotte werkjes in zijn tas. echt zò zielig. Iedereen kan zich als kind herinneren hoe tof het was als je op school iets had gemaakt en dat thuis vol trots kon laten zien, zodat het op het prikbord kon hangen of net wat. Deze kids kwamen terug van school en geen enkele child care worker vroeg of ze een leuke dag hadden gehad, wat ze hadden geleerd en hoe het met ze ging.
De kinderen deden hun uniformpje uit, trokken andere kleren aan, gooide hun tas met daarin hun mooie tekening in een hoek en gingen naar de andere kinderen. Ik vond het echt heel sneu om te zien.

Zaterdag 10 oktober
Zaterdag avond was er een ‘booze cruise’ met Khaya gepland. We hadden een grote dubbeldekker bus, met een open bovenkant. Daar gingen we met 35 studenten langs 3 pubs/clubs in PE. Omdat alle pubs en clubs hier ver uit elkaar liggen was de bus ook een echte partybus met keiharde muziek en maar een paar stoelen zodat je lekker kon dansen.
Het was echt supergaaf! We kwamen in Afrikaanse clubs waar nòòit blanken komen. Die mensen vonden ons helemaal fantastisch! Ze stonden daar te dansen op handen en voeten als een stel apen en wilde ons dat ook leren. Ik vond het allemaal prachtig en deed dus enthousiast mee. Daarop werden hun nog enthousiaster haha echt ik lachte me helemaal suf. Het eindpunt van de rit was Balizza. Daar zijn we met zijn allen naar binnen gedoken en hebben we nog een paar uurtjes door gefeest. Het uitgaan in zo’n Afrikaanse pub met die mensen vind ik echt super leuk! En ook Balizza is een leuke tent, maar toch is ’t niet zoals ’t stappen in Nederland is. Als ik hier in een club sta mis ik m’n vriendinnetjes echt! Voor dat ik in Afrika was sprak het zo voor zich dat ik met hen iedere week (of t liefst 2 of 3 keer) lekker op stap ging. Nu ben ik met een groep khaya studenten, en ze zijn allemaal erg lief en zo gek als een deur, maar zijn niet te vergelijken met mijn eigen clubje!

Maandag 12 t/m vrijdag 16 oktober
Deze week zijn we op stage begonnen aan leerresultaat 2. Dit is een opdracht van school waarin het de bedoeling is dat we een mudische-ludische activiteit organiseren. Onze doelgroep is de kleuters, en we wilde het groots aan pakken. Mede na vorige week vonden we het namelijk wel eens tijd worden dat deze kanjers eens flink in de spotlights kwamen te staan. Na een flinke brainstorm,
discussie en overleg zijn we tot een geweldig concept gekomen, genaamd “Toddlers on stage!’
De bedoeling is dat alle kleuters van 2 t/m 7 een uitvoering gaan doen. Het thema is ‘the lion king’. De kleintjes gaan een ‘dansje’ doen op het lied hakuna matatta, de 3 t/m 7 jarige een dans op ‘I just can’t wait to be king. Ook gaan de 4 schoolkinderen het liedje ‘in de maneschijn zingen’. Dit liedje hebben wij de schoolkinderen geleerd toen we naar de Primary School gingen. De kinderen vonden het zo leuk dat onze vier kids dit gaan opvoeren. Tot slot gaan álle kinderen tegelijk (25!) het podium op voor de slot act; “he lives in you”.
Toen we Mrs Conwood (stagebegeleidster) vertelde over onze grote plannen was ze erg enthousiast. Omdat de uitvoering dinsdag al is heeft ze ons (in Afrikaanse begrippen) in razend tempo geholpen met de opzet van het programma, en andere zaken die geregeld moeten worden. Zo heeft ze ervoor gezorgd dat we met een auto naar de townships konden, om enkele ouders van kinderen uit te nodigen. Hier ben je dus een halve dag mee kwijt, omdat je deze mensen niet even simpelweg op kunt bellen. De meeste ouders waren wel enthousiast dus dat was voor ons een goede motivatie.
Verder hebben we posters en brieven gemaakt met de kinderen en die door heel Erica House gehangen, grote decor tekeningen gemaakt, kostuums geregeld en natuurlijk héél veel geoefend met de kids. Ook zijn we terug gegaan naar de Primary school om Mrs Kani in te lichten. We moesten vragen of de kinderen dinsdag vrij konden zijn van school. Mrs Kani was super enthousiast. Ze was zo blij dat wij iets leuks aan het organiseren waren voor de kinderen, dat ze er maar niet over uitgepraat raakte. Dit motiveert mij echt zo ontzettend! Alleen al de gedachte dat onze kinderen volgende week woensdag een echt verhaal kunnen vertellen over wat ze hebben mee gemaakt vind ik fantastisch!

Zaterdag 17 oktober
Ondanks alle kleuters erg ritmisch zijn (zoals de complete Afrikaanse bevolking) viel het toch niet mee om een dansje te leren. Vandaar dat we zaterdag ochtend even een extra stage momentje hadden ingelast. We zijn met alle kinderen nog eens flink gaan oefenen. De child care workers die op dat moment aan het werk waren vonden het ook erg leuk en hebben ons veel geholpen.
Na de middag vroeg Mr Mendile, een collega, of we zin hadden om mee naar Uitenhage te gaan. Dat is een plaats dicht bij Port-Elizabeth, waar hij woont. Dus zo gingen Denise, Lotte, Peter(huisgenoot), José, Elsemarije (twee vriendinnen van peter),een vriend van Mr Mendile(ik ben zijn naam even kwijt) en ik op pad. We gingen naar een ‘pub’ in de townships. Het was echt geweldig! Ik wist niet wat ik zag! De ‘pub’ was een houten/kartonnen/golfplaten stink schuur. Voordat we erin gingen vertelde Mr Mendile dat we in een ‘black area’ waren. In dit gebied komen nooit blanken, laat staan blanke, blonde meisjes. Voor onze veiligheid moesten we doen alsof we koppels waren. We hadden alleen een probleempje, aangezien we met 5 meiden waren en 3 jongens. Dit was volgens Mr Mendile echter helemaal geen probleem: Hij nam José als vriendin, Lotte en Denise hoorde bij peter en ik en Else-marije hoorden bij die vriend van Mr Mendile (ik noem ‘m voor t gemak maar even boyfriend). Dus daar liep ik dan, hand en hand met boyfriend die tent in. Hij voelde zich natuurlijk helemaal de macho met twee blanke meisjes aan z’n zijde, ik vond het iets minder haha. We kwamen daar binnen en Mr Mendile had niks over dreven! Jeeetje zeg! We werden echt aan gestaard! Er zaten alleen maar zuipende, mannelijke alcoholisten binnen. We gingen aan een tafeltje zitten, een beetje afgelegen. Mr Mendile ging drinken bestellen. Ze hadden alleen alcohol, dus voor de gene die nog moesten rijden moest Mr Mendile ergens anders drinken gaan halen. In die schuur kon geen glas wisky bestellen maar alleen per fles. Ik wilde wel een flesje smirnoff en toen ik dat aan Mr Mendile doorgaf vroeg die hoeveel ik er dan wilde. Ik zeg euh.. 1? Waarop hij hard begon te lachen. Één flesje drinken kon natuurlijk absoluut niet, ik moest er wel minimaal 3 tegelijk bestellen!
Na een tijd moest ik naar de wc. Je kunt het al raden, smérig dat het was! Iiiieuw! Mn boyfriend moest ook nog helemaal mee lopen, voor mijn ‘hokje’ wachten en toen weer mee terug, omdat dat echt niet alleen kon haha, is toch onvoorstelbaar?. Ook kwamen er de hele tijd mensen naar onze tafel (Mr Mendile kende ze allemaal) die zich dan aan ons voor wilde stellen. We mochten ze dan wel een hand geven en je naam zeggen, maar verder was het beter als we niet té veel ‘vrienden’ maakte. Soms joeg mr Mendile ze meteen weg, maar dan sprak hij in Xhosa dus ik kon niet verstaan waar het over ging.
Wat ook mega grappig was, Peter was buiten een sigaretje roken, hij stond voor een raam waar wij zaten dus konden we hem zien. Daar stond hij te praten met een man. Die man zag Denise zitten, Mr Mendile kreeg dit in de gaten en begon tegen Peter te roepen dat hij het gesprek af moest kappen. Vervolgens vraagt die man of Peter hem aan Denise voor kon stellen, waarop Peter antwoordde: Men are you crazy!? She ’s my wife men! We have two children! Die gast maakte zich natuurlijk meteen uit de voeten en ik lag onder mijn stoel van het lachen ;)
Na een geslaagde middag zijn we weer naar huis gegaan. ’s Avonds had ik een feestje in Marshall, een ander studentenhuis. Daarna zijn we met zn allen naar Balizza gegaan.

Nu is het zondag middag, ik ben eindelijk weer een beetje bij met typen. Ga het volgende week weer even wat beter bij houden want ik moest nu wel erg ver terug graven in mijn geheugen. Jullie horen natuurlijk nog over hoe de uitvoering van ‘toddlers on stage is gegaan’! en natuurlijk over mijn week met Hilde!
Inmiddels heb ik ook de foto’s van het skydiven bemachtigd, die staan bij het plettenberg verhaal! (en gewoon in mijn fotoboek als je daarop klikt)
Met mijn Kaapstad foto’s ben ik nog steeds aan het frotten, die komen namelijk op een andere website omdat het er zo veel zijn. Zal het volgende week even regelen. (wordt dus waarschijnlijk nog 3 weken, op z’n Afrikaans gezien)

Oh en tot slot, alsof mijn verhaal nog niet lang genoeg is, heb ik weer wat weetjes!:

Wist je dat:
-Heel PE op zijn kop staat voor dat stomme WK? Ze zijn de grootste stadiums aan het bouwen, de meest luxe 5 sterren hotels worden uit de grond gestampt, wegen worden vernieuwd, tram wegen worden aangelegd enzovoorts. Niet dat meneer de president z’n geld investeert in de krottenwijkjes aan de andere kant van de weg, een luxe hotel is natuurlijk veel belangrijker.
- Kinderen in Afrika bij het tekenen van een huis allemaal tralies voor de ramen tekenen? Dit hebben namelijk bijna alle huizen hier tegen inbraak, en is voor hen dus normaal.
- Zuid Afrika maar één energiebedrijf heeft? (zoals wij Nuon en Eneco en zo kennen) Soms kan dit bedrijf geen elektriciteit meer leveren, en dan valt in complete wijken de stroom uit. Summerstrand (waar ik woon) is regelmatig de sjaak omdat het een van de rijkere wijken is die de meeste stroom verbruikt. Ik heb het nu twee keer mee gemaakt, beide keren duurde het maar een uurtje, maar ik heb gehoord dat het ook wel eens drie dagen heeft geduurd!
- Je hier in speelgoed winkels ongeveer evenveel bruine als blanke poppen en barbies ziet?

Dat was ie weer,
Tot de volgende keer!

xxx