zus & zus

‘één verhaal, vanuit twee perspectieven’

Donderdag 22 oktober

Ingrid:
Jeetje.. een dag heeft hier nog nooit zo lang geduurd! Nadat ik een nacht wakker heb gelegen, piekerend over m’n grote zus die ergens in een vliegtuig halverwege Afrika hing, ben ik ’s ochtends doodmoe opgestaan. Ik had besloten toch maar naar stage te gaan, aangezien Hilde pas om half 6 ’s avonds aan zou komen en de dag anders wel héél lang zou duren. Op stage had ik echt de minst productieve dag ever. Ik heb alleen maar op mijn klok zitten kijken. Halverwege de middag heb ik onze auto opgehaald (we hebben voor ’n week een witte Nissan gehuurd) en ben ik naar huis gegaan. Daar zag ik dat Esra inmiddels een extra bed in mijn kamer had gelegd. Samen met Fingers heb ik het huis nog even opgeruimd (in hoeverre je dat opruimen kan noemen, toen we klaar waren leek het nog steeds alsof er een bom was ontploft) en toen zijn Lotte, Denise en ik naar het vliegveld vertrokken. Ik voelde me echt zo raar! Ik werd zenuwachtig en héél onrustig. Daar aangekomen moesten we nog een kwartiertje wachten tot haar vliegtuig zou landen.. maar alsof mijn op hol geslagen hart het nog niet zwaar genoeg had, had ze ook nog eens 25 minuten vertraging. Dus om 17.53 zou ze landen. Toen het 17.52 was, en ik al ijsberend door de hal liep, versprong de tijd weer naar 18.05 uur. Echt balen! Uiteindelijk stond er dat ’t vliegtuig geland was. Ik moest wachten in de ‘aankomst hal’ deze was achter de hal waar Hilde haar koffer moest ophalen. Dus ik kon haar wel zien door glazen ramen, maar ik mocht er niet naar toe lopen. Pas als Hilde haar koffer had kon ze naar mij toe komen.
Ik zag de mensen binnen stromen en met mijn neus tegen t glas gedrukt schoten m’n ogen van links naar rechts. En ineens zag ik ze daar lopen! Echt gek! Hilde kreeg ons ook in de gaten, ze had schijt aan haar koffer en liep rechtstreeks naar de hal toe waar ik inmiddels met tranen in mijn ogen stond te wachten. En eindelijk konden we heeeerlijk knuffelen! Het voelde zo goed om mijn lieve zus, iemand uit mijn vertrouwde omgeving om mij heen te hebben. Na deze heerlijke knuffel is Hilde terug gegaan om haar koffer te halen, zijn we in de auto gestapt en lekker naar huize Sharwood gegaan.

Hilde:
Het is 22 oktober 2009, 18.00 uur. Eigenlijk hadden we om 17.25 uur al moeten landen, maar het vliegtuig van British Airways vliegt nog rondjes boven de stad. Ik zit aan het raampje en kijk mijn ogen uit. Ik zie bruine bergen en soms wat stukjes bos, snelwegen en huizen met allemaal een eigen zwembad in de tuin. We komen steeds dichter bij de grond. Links van me zie ik een township met gekleurde overheidshuisjes. Even later haal ik opgelucht adem: we zijn geland.

Ik loop de trap af, het vliegtuig uit. Het waait heel hard en ik ben zó gaar, de wallen hangen bijna tot op mijn kin. Ik zie een jongen allemaal koffers uit het vliegtuig tillen en op de grond zetten. Mijn koffer staat er niet bij. Ik blijf nog even wachten, maar er komen geen nieuwe koffers meer. De jongen zegt dat alle ingecheckte bagage binnen op een lopende band komt. Ik loop naar binnen en algauw zie ik de band. Een stuk verder naar achteren is een groot raam, waar allemaal mensen achter staan. Ik vergeet mijn koffer en loop door naar achteren, Ingrid moet daar ergens staan. Als ik bijna bij het raam ben, zie ik Denise en Lotte zwaaien. Ik loop door een deur en val mijn zus in de armen. OMG wat is het fijn om haar te zien. Ik moet huilen en heb het gevoel dat iedereen naar ons kijkt. Ik heb mijn ogen dicht, maar zie dat er geflitst wordt met fotocamera’s.

Ik geef Denise drie zoenen en Lotte een hand, haal mijn koffer op en we lopen naar buiten. Onze auto blijkt geen rode Kadett te zijn, wat Ingrid me eerst gezegd had, maar een witte Nissan. Het is een automaat en we rijden aan de linkerkant van de weg! Ik ben blij dat ik nog niet hoef te rijden. We maken een rondje door Summerstrand, zodat ik alvast iets zie van de wijk waar Ingrid woont. Dan gaan we naar huis.

Als we binnenkomen in huize Sharwood is het muisstil. Ik ben de eerste die op bezoek komt, schijnbaar vinden ze dat nogal spannend. Ik geef iedereen een hand en stel me voor. Ingrid laat me haar kamer zien en ik ben heeeeel blij als ik daarna onder een warme douche stap. Ik ben hartstikke gaar en moe, maar klaar voor mijn Afrika-avontuur!


Veel meer is er van schrijven niet gekomen deze week. Hilde is alweer naar huis, daarom zal ik vertellen wat we deze week allemaal gedaan en beleefd hebben.

Vrijdag 23 oktober
Nadat we heerlijk hebben uitgeslapen en Hilde weer een beetje bij was gekomen van de lange trip zijn we naar het strand geweest. Het was namelijk super warm, hier wilde we dan ook volop gebruik van maken. Hilde ging rijden in onze hippe bak en dat was wel even lachen haha. Het was net alsof ik mij zelf achter het stuur zag zitten twee maanden geleden;). Na een paar rondjes door de wijk te hebben gereden durfde Hilde ’t wel aan om naar de zee te crossen. We zijn naar het strand geweest bij Happy Valley en we hebben lekker gezwommen in de zee. Ook hebben we een rondje door happy valley gelopen en verder gepraat, gepraat en gepraat! Zo fijn om lekker te ouwehoeren met iemand van thuis! Het was echt heel gezellig :)
’s Avonds gingen we uit eten bij de Griek in de bordwalk met Annet, Yvon, Chris, Lotte, Denise en ik.
Na het eten zijn we lekker naar huis gegaan voor een avondje bank hangen. Hilde ging al vroeg slapen, zo’n eerste dag is toch wel erg vermoeiend, zeker na een lange trip.

Zaterdag 24 oktober
Vandaag zijn we naar Addo Elephant park geweest. Voordat we daarheen gingen zijn we nog naar een leeuwen/krokodillen park geweest. Dat park ligt net voor Addo en is maar klein, daarom hebben we dat daar voor nog even gedaan. Je kon er ook cheetas aaien en knuffelen maar dat ging helaas niet door, de kleine cheetas waren namelijk al te groot geworden en dat was te gevaarlijk.
Vervolgens gingen we door naar Addo. Dat is een mega groot natuurpark waar olifanten, elanden, buffels, struisvogels, zwijnen, leeuwen, stokstaartjes, schildpadden en nog veel meer dieren leven. Je mag daar gewoon met je eigen auto doorheen rijden. We hadden een goede dag uitgekozen want we hebben echt heel veel dieren gezien! Complete kuddes olifanten die recht voor je neus de weg over staken. Ik kneep ‘m af en toe wel een beetje haha! als er zo’n bakbeest van weet ik hoeveel ton voor je auto staat is het hopen dat ie je überhaupt ziet én aardig vind. ’t Zal je maar gebeuren dat ie bovenop je auto gaat zitten haha.
’s avonds hadden we een feestje van Yvon en Patrick. Twee huisgenootjes die de week erna dinsdag en woensdag jarig zouden zijn. Aangezien hun ouders dan hier zijn wilde ze dit weekend een party geven. Annet had de Afrikanen gesmst dat ze vanaf een uur of 21.00 welkom waren, maar toen wij terug kwamen van Addo om 17.00 waren ze allang binnen. Echt weer zo’n cultuur verschil! Zoiets zou je in Nederland echt niet in je hoofd halen, hier is het niks meer dan normaal.
Om 21.00 uur werd onze party helaas verstoord. Iemand had geprobeerd in te breken in onze lieve witte nissan. De deur was al opengebroken en ze hadden metale pinnetjes in het contact zitten om hem te starten, toen de honden van de buurman begonnen te blaffen. De buurman ging buiten kijken wat eraan de hand was en toen zag hij de jongens. Die zijn ‘m er snel uitgenaaid. Ode aan de buurman, als hij vijf minuten later was geweest was mijn auto weg geweest en had ik een gigantisch probleem. Een kwartier later hoorde we verderop in de wijk nog twee auto alarmen afgaan. Fingers vertelde dat die jongens waarschijnlijk niet weg zouden gaan uit onze buurt totdat ze een auto hadden, best een akelig idee. We hebben de politie gebeld, die zouden wat extra rond surveilleren in Summerstrand, maar veel meer konden ze ook niet doen. Raymond (van het autoverhuur bedrijf) is de Nissan de volgende ochtend komen halen en heeft ‘m gerepareerd. Ik heb ook meteen een stuur slot gekregen zodat ze ‘m hopelijk de volgende keer zouden laten staan.
Gelukkig kon deze gebeurtenis de pret niet bederven en zijn we ’s avonds met de complete feestcrew op stap geweest, eerst naar de Gonduana’s en daarna nog naar de Captains.

Zondag 25 oktober
Zondag zijn we lekker naar de markt geweest aan zee. Hier hebben we een cadeau gekocht voor papa, die vandaag jarig is. Ook hebben we kaartjes op de post gedaan, en een bel kaart gekocht. Toen we naar huis wilde rijden in de Citi (de nissan was nog bij de garage) stopte de auto ermee en kwamen we tot de conclusie dat de benzine op was. Woops! Patrick is ons komen halen, heeft een kan benzine gekocht bij het tankstation en de auto weer vol gegoten. Helaas was er iets meer aan de hand aangezien Citi ’t helemaal niet meer deed. Vervolgens hebben we 3 uur op Raymond kunnen wachten tot hij ons eindelijk kon komen helpen.
’s Avonds zijn we met die kaart naar andere Khaya studenten geweest die een vaste telefoon in huis hebben. Met die telefoon konden we toen naar huis bellen en papa feliciteren. Dat was ’n leuke verassing!
Ook zijn we ’s avonds nog naar de kerk geweest. Ik ben hier al eerder geweest en heb hier ook al over geschreven, maar ik wilde het graag aan Hilde laten zien. Ik vind de kerk hier echt helemaal fantastisch. Degene die zich afvraagt waarom er in Nederland geen jongeren naar de kerk komen zouden hier is een kijkje moeten komen nemen. Er hangt zo’n relaxte sfeer, iedereen zingt en danst met elkaar. De pastoor komt niet met oersaaie bijbel verhalen maar verteld dingen uit zijn leven, waar hij van heeft geleerd. Het is heel interactief, de pastoor stelt veel vragen en roept regelmatig mensen naar voren die iets vertellen, of geprezen worden omdat ze iets goed hebben gedaan. Hilde vond het ook erg leuk en indrukwekkend om te zien hoe gigantisch groot dit verschil is met de kerk in Nederland. Na de mis hebben we een pizza gescoord en zijn we lekker naar huis gegaan.

Maandag 26 oktober.
Na een ochtend te hebben gewacht op de Nissan konden we ’s middags naar stage, om Hilde alles te laten zien. De kinderen vonden Hilde helemaal fantastisch, ze waren echt mega druk. Hilde had het zelf echter snel gezien haha;)! ’s Avonds hebben we zelf gekookt (dat was weer mogelijk aangezien Gladys de poets altijd op maandag komt) We zijn allemaal tot twaalf uur opgebleven om Yvon’s verjaardag in te luiden.

Dinsdag 27 oktober
Vandaag zijn we naar Kragga Kamma geweest, een gamepark. Net zoiets als Addo, maar dan met andere dieren. Hier hebben we onder andere Neushoorns, zebra’s en giraffen gezien. ’s avonds zijn we terug gereden via walmer, de township. Hier volgen Lotte, Denise en nog een aantal andere khaya studenten dansles. Zo kon Hilde de township van dichtbij zien en kennismaken met het ritmegevoel van de Afrikaantjes.
’s Avonds hadden we een dubbele party, voor twaalf uur was Yvon nog jarig en erna Patrick. Het was erg gezellig, de buurvrouw kwam ook even een kijkje nemen. Ze kwam binnen en leek al enigszins aangeschoten, maar aangezien ze een vrouw is van 40 jaar die met haar man en kinderen in deze wijk woont dacht ik dat ze wel enigszins verstand zou hebben. Eenmaal binnen werd haar meteen whisky aangeboden (je wilt je buren toch te vriend houden he) en later werd de nodige wiet ook aan dr doorgegeven. Dit ging niet helemaal goed, ineens zakte ze van dr kruk af en was ze echt buitenbewustzijn. Iedereen schrok zich suf en was in een klap nuchter. We hebben haar op de bank getild en Bro wist schijnbaar wel wat ie moest doen, hij heeft in het leger gewerkt als medical .. nog wat. Dus hij ging haar hartslag voelen en zo, maar ze reageerde niet echt ergens op en haar hartslag ging van langzaam naar super snel en weer terug naar langzaam. Ondertussen waren Fingers, Peter en ik naar haar huis gegaan om haar man te halen. Hij liep met ons mee naar ons huis. Daar aangekomen was zijn vrouw wel bijgekomen, maar nog steeds niet echt aanspreekbaar. We hebben de ambulance gebeld en die waren er al snel. Ze gingen haar bloed prikken, hartslag meten, infuus aanleggen en ze kreeg een zuurstofmasker op. Toen kreeg ik het wel even benauwd hoor! Ik dacht shit dadelijk gaat ze dood ofzo! Daarna hebben ze haar op een brancard meegenomen naar ’t ziekenhuis. Later bleek dat ze epilepsie heeft, en thuis al 2 flessen wijn gedronken had. Wat dus echt super dom is. De combinatie van epilepsie, wiet en alcohol was dus waarschijnlijk de oorzaak. Ze moest voor observatie één nachtje in het ziekenhuis blijven maar de dag erna mocht ze weer naar huis.

Woensdag 28 oktober
’s ochtends werd ik wakker van een schreeuwende Lotte voor mijn slaapkamer deur. Ik ving op ‘auto’ ‘inbraak’ en ik wist genoeg. De lieve diefjes waren terug gekomen. Ze konden de auto’s niet stelen omdat iedereen inmiddels een stuurslot had, maar ze hadden wel mijn cd-speler te pakken. Ze hadden het kleine raampje aan de zijkant in geslagen, via dat raam het raam in de achterdeur opengedraaid, via dat raam weer die van de voordeur en zo kwamen ze erin. In de Citi hadden ze hetzelfde geprobeerd, maar de radio zat er nog half in en het frontje van de radio lag op de bij rijders stoel. Weer hadden we Raymond en de politie opgebeld. De politie was er al vrij snel. We moesten een case openen en echt ik wist niet wat ik mee maakte. Hoe die agenten hier te werk gaan is echt absurd! Ze zaten maar wat grapjes te maken en vragen te stellen die echt helemaal niet relevant waren. Toen ze weg gingen (na 2 uur!) vroeg die ene agent aan Denise haar telefoon nummer en die andere agent aan mij! Die sukkels probeerde ons gewoon een beetje te versieren haha! kun je je toch niet voorstellen?!
Later die middag kwam Chris zijn bed uit gerold en toen hij hoorde van de inbraak vertelde hij dat hij wel stemmen had gehoord buiten om 3 uur ’s nachts toen hij ging slapen. Maar hij dacht dat het bij de buren was ofzo. Waarschijnlijk waren dat dus de inbrekers, Ze hebben Chris gehoord, of een lamp aan zien gaan toen Chris ging slapen, en zijn ‘m toen snel gesmeerd. Anders hadden ze de radio van de Citi ook nog meegenomen.
Vervolgens kwam Raymond, hij heeft de auto’s meegenomen om er nieuwe ramen in te zetten en vingerafdrukken te maken. Wij zaten dus weer zonder auto. Gelukkig wilde Annet haar auto wel uitlenen. Toen zijn we met haar auto naar Greenacres gereden, dat is een grote shoppingmall hier niet ver vandaan. Daar kreeg Hilde een boekwinkel in de gaten waar we vervolgens de rest van de tijd hebben doorgebracht ;).
’s Avonds zijn Hilde en ik lekker bij mint gaan eten en even op internet geweest om het thuisfront op de hoogte te brengen van onze avonturen.

Donderdag 29 oktober
Laatste dagje alweer. Aangezien allebei de auto’s nog niet gemaakt waren moesten we ’s ochtends thuis wachten. ’s Middags was de citi gemaakt, dus die konden we meenemen. Met die Nissan was ik echt helemaal klaar, daar hebben we onderhand meer ellende als plezier van gehad. Raymond is namelijk pas verzekerd vanaf 5000 rand, alle kosten daaronder zijn voor eigen rekening. En natuurlijk bleven de kosten daar net onder. We hebben Raymond alles betaald en die auto daar gelaten. Zonde van ’t geld, maar niks aan te doen. Had ook echt geen zin om er lang bij stil te blijven staan.
Vervolgens zijn we naar een klein marktje gereden aan zee, waar Hilde nog wat cadeautjes heeft gekocht, en naar het postkantoor om de laatste kaartjes te posten.
Thuis aangekomen hebben we Fingers van de bank af getrokken en zijn Hilde en ik met Fingers en Denise naar het strand gegaan. We gingen met de bus, dat was al een hele belevenis op zich. In Zuid-Afrika heb je geen lijndienst bussen zoals in Nederland, maar witte busjes waar ongeveer 12 mensen in passen. Het zijn echt krakkemikkige, gammele bussen met kei harde muziek. Deze busjes rijden vaste routes, maar er zijn geen haltes en het is ook niet tijdsgebonden. Dus als jij toevallig langs een weg staat of loopt waar zo’n busje langs komt (je hoort ze al van verre aankomen met een hoop gefluit, getoeter, muziek en geschreeuw) kun je instappen. Er zit één iemand achter het stuur en één iemand bij de deur. Diegene bij de deur hangt tijdens het rijden met zijn hele bovenlijf uit het raam en schreeuwt waar de bus naar toe gaat (ze hebben nog niet ontdekt dat je dat ook op de bus zelf kun zetten) Nou ik heb me suf gelachen. Als die bus al lang vol zit blijven ze er toch mensen bijproppen. Dus toen er één iemand uit moest, moest eerst de halve bus uitstappen (waarbij Denise letterlijk de bus uit vloog haha, afstapje gemist) Dan moet je een paar rand betalen en vervolgens wordt de bus weer ingeladen en crossen we weer verder.
Op het strand was het niet echt weer om te zwemmen, het waaide hard en de zon was niet erg warm. We hebben een beetje gerelaxt, en we zagen in de verte een grote groep dolfijnen.

Vrijdag 30 oktober
Nadat Hilde haar koffer weer had ingepakt zijn we naar het vliegveld gereden. Ik zag wel op tegen het afscheid nemen en het was ook echt even klote. Maar we hebben wel een super fijne week gehad en als ik er op terug kijk valt dat klote moment van het afscheid nemen helemaal in het niets bij deze topweek. Ik heb Hilde een goed beeld kunnen geven van mijn leventje hier en dat is echt super fijn. Ze heeft mijn huisgenoten leren kennen, mijn stage plek gezien, de omgeving waarin ik woon én een mooi stukje wildlife van Zuid-Afrika.
Nadat ik afscheid had genomen werd ik ook super fijn opgevangen door Denise en mijn andere huisgenootjes. Hilde’s vlucht is ook helemaal goed verlopen, die is alweer lekker thuis.
In zo’n weekje sta je wel ineens veel meer in contact met thuis. Ik hoorde van Hilde natuurlijk veel verhalen en was er daardoor meer mee bezig dan normaal. Als ik nu denk aan ’t moment in december dat ik weer lekker naar huis ga, iedereen kan zien en knuffelen, heb ik daar super veel zin in. Maar tegelijkertijd ben ik ook erg blij dat ik de maand november nog voor me heb, want ik heb ’t hier voorlopig nog niet gezien!

xxx